1.    Να εκφράσει τα συλλυπητήρια  στην  οικογένεια του εκλιπόντος.

2.    Να διατεθεί  χρηματικό ποσό στη μνήμη του Ιατρού για κοινωφελείςσκοπούς.

3.    Να δημοσιευθεί το παρόν στο τοπικό τύπο.-

Στον επικήδειο λόγο του ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Τρικάλων κ. Γιώργου Πέτρου ανέφερε τα εξής:

“Αγαπημένε μας Χρήστο,

Φίλε μου, συνάδελφε.

Είναι βαρύς ο πόνος και η θλίψη να είμαι σ’ αυτό το βήμα για να σου απευθύνω αυτά τα λόγια στο τελευταίο αντίο.

Έφυγες νωρίς.

Τώρα που το χαμόγελο ήταν στα χείλη σου, που ήρθε η ώρα για να χαρείς τις χαρές των παιδιών σου. Τώρα που είχες όλες τις δυνατότητες να προσφέρεις πολλά ακόμη στην οικογένεια σου, στην επιστήμη σου και στην κοινωνία. Εσύ που ήσουν αξιαγάπητος απ’ όλους, που δεν είχες εχθρούς, παρά μόνο φίλους.

Ο Χρήστος Μπακογιάννης μας άφησε στα 62 χρόνια. Γιος του Κώστα και της Λουΐζας, και αδελφός του Νίκου. Άριστος μαθητής στις εγκύκλιες σπουδές στα Τρίκαλα, άριστος φοιτητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και στην Ιατρική σχολή, άριστος ειδικευόμενος στην ΩΡΛ κλινική στο Νοσοκομείο της Αθήνας.

Πόσο περήφανοι ήταν οι γονείς του, με πόσο καμάρι μιλούσαν για τα παιδιά τους, που έγιναν άξιοι επιστήμονες γιατροί και διακονούσαν την επιστήμη τους στο γενέθλιο τόπο.

Όπως λέγαμε εν’ ευθυμία, ο χωροφύλακας από τη Βατσουνιά, με 2 παιδιά γιατρούς εκείνα τα χρόνια.

Ο Χρήστος ήταν αξιαγάπητος, ακέραιος με ευθύτητα γνώμης, με αγάπη για τον συνάνθρωπο, με αγάπη για όλους.

Εύκολα δεν εξέφραζε ότι τον στενοχωρούσε. Ήταν μάλλον εσωστρεφής, αλλά με ισχυρό ηθικό κώδικα. Διέκρινε αμέσως το ουσιώδες ανάμεσα στα ανούσια, είχε άποψη και την υπερασπιζόταν. Ήταν όμως ανοικτό μυαλό και μπορούσε να αναθεωρήσει όταν τον έπειθαν τα επιχειρήματα.

Στη ζωή συμπορευθήκαμε. Αισθάνομαι ευτυχής που με τίμησε με την φιλία του, από τα μαθητικά μας χρόνια, και στα φοιτητικά στην Θεσσαλονίκη, και μετά όταν σχεδόν μαζί εγκατασταθήκαμε στα Τρίκαλα με τα Ιατρεία μας.

Ο Χρήστος επέλεξε το ελεύθερο επάγγελμα και ταυτόχρονα ήταν για 20 χρόνια ΩΡΛ γιατρός στο ΙΚΑ Τρικάλων. Και εκεί μαζί είμαστε.

Οι χιλιάδες των ασθενών που εξετάστηκαν και θεραπεύτηκαν από τον Χρήστο θα θυμούνται την ευγένεια, την σεμνότητα, το ταλέντο στην διάγνωση και θεραπεία.

Οι συνάδελφοι του μόνο τον αγαπούσαν, και τον εκτιμούσαν. Και τον επιβράβευσαν σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, όταν ασχολήθηκε και με τις δραστηριότητες του συλλογικού μας οργάνου, στον Ιατρικό Σύλλογο Τρικάλων.

Επί σειρά ετών ήταν Γ. Γραμματέας και στις συνεδριάσεις ήταν πάντα φωνή λογικής, ήθους, αξιοπρέπειας, υπερασπιστής των δίκαιων αιτημάτων των συναδέλφων, αυστηρός όμως στις τυχόν παρατυπίες και παραπτώματα.

Στη ζωή του συμπορεύτηκε με την σύντροφο του Κατερίνα, και καμάρωνε πάντα για τα παιδιά του, Κωστή και Βικτώρια που τους έβλεπε άξιους συνεχιστές της επιστήμης του.

Να ξέρουν ότι η μεγαλύτερη κληρονομιά που παίρνουν από τον πατέρα τους είναι το όνομα. Ακριβό φυλαχτό και κόσμημα ανεκτίμητο.

Θα μείνουν εσαεί η ζεστασιά, η γλυκύτητα και η υπερηφάνεια της παρουσίας του, η εντιμότητα και οι ηθικές βάσεις του παραδείγματος του.

Ο Χρήστος θα μείνει πάντα στη μνήμη μας και έτσι δεν πρόκειται ποτέ να φύγει από κοντά μας.

Από μένα προσωπικά και εκ μέρους όλης της Ιατρικής κοινότητας ,αντίο φίλε μου.

Το χώμα που θα σε σκεπάσει θα είναι ελαφρύ.”