«Ο πιο αχάριστος άνθρωπος που γνώρισα είναι η Νανά Μούσχουρη! Ό,τι έγινε το οφείλει σε μένα»

«Δεν φοβάμαι ούτε τον ληστή ούτε τον φονιά. Φοβάμαι τον αχάριστο άνθρωπο. Γιατί αυτό δεν συγχωρείται με τίποτα. Εγώ, αν θέλω να βρίσω κάποιον, θα τον πω αχάριστο.

Για μένα ο πιο αχάριστος άνθρωπος που γνώρισα είναι η Νανά Μούσχουρη, γιατί ό,τι είναι τώρα, ό,τι έγινε, το οφείλει σε μένα. Με παρακολουθούσε, έπαιρνε τους δασκάλους μου και σιγά σιγά αναρριχήθηκε. Εγώ την ανακάλυψα σε μια παράσταση ανάμεσα στο κοινό και την ανέβασα στη σκηνή. Αλλά αυτό είναι μια μεγάλη ιστορία. Επειδή δεν ήξερε καμία ξένη γλώσσα και οι θεατές στο κέντρο που τραγουδούσε τότε, το Τζάκι, ήθελαν διεθνές ρεπερτόριο, ερχόταν σπίτι μου, που ήμασταν από τα πρώτα σπίτια με πικ-απ στην Αθήνα, της έγραφα τους γαλλικούς στίχους στα ελληνικά και της τους μάθαινα. Τη βοήθησα πάρα πολύ, ακόμη και στις γνωριμίες που είχα. Όταν κέρδισε στο φεστιβάλ τραγουδιού της Βαρκελώνης το ’60 τη ρώτησαν για μένα. Και εκείνη είπε: «Δεν τη θυμάμαι. Αν ήταν καλή τραγουδίστρια θα τη θυμόμουν». Το θεώρησα τρομερή αχαριστία».

Δεν την αναζητήσατε, έστω για να σας δώσει εξηγήσεις; «Σας είπα. Δεν ζητώ από τους ανθρώπους να μου δώσουν εξηγήσεις. Και για τη Νανά δεν είχα πει ποτέ δημόσια τι με ενόχλησε».

Και γιατί το λέτε τώρα; «Για να το βγάλω από μέσα μου. Δεν μπορώ να κρατάω πράγματα».