Ονειρεύτηκα….

Κουρασμένος από τα συμβάντα ,έκλεισα τα μάτια για λίγο χτες στις 9 ακριβώς. Την ώρα που κτυπά το κουδούνι να μπούμε στα κελιά μας.

Και εκεί σε εκείνα τα λεπτά του αδηφάγου χρόνου, είδα ότι ήμουν στους δρόμους και οι μαγαζάτορες άνοιγαν τα μαγαζιά τους, έβγαζαν τις καρέκλες έξω και τις στρώνανε σε μια κάποια απόσταση μεταξύ τους, στα πεζοδρόμια και στους δρόμους

Μετά ξαφνικά ανέβαιναν τα ρολά από τα εμπορικά μαγαζιά όλα με την μια. Και οι ιδιοκτήτες τους  άνοιξαν τις πόρτες διάπλατα να φανεί η πραμάτεια τους. Όλοι χαμογελαστοί και χωρίς μάσκα ,λες και είχαμε γιορτή. Παντού μύριζε φρέσκος καφές και τηγανιτές πατάτες.

Κανένας δεν φοβότανε το όχι των «ειδικών». Μερικοί υπάλληλοι με το χαμόγελο στα χείλη, σερνόταν από τους αστυνομικούς, μάλλον για το τμήμα, μα οι άλλοι φώναζαν, ότι δεν γίνεται και δεν μπορείτε να μας μαζέψετε όλους.

Οι ειδικευόμενοι ειδικοί δεν βγήκαν στην τηλεόραση του τρόμου. Να πουν τι; Ο κόσμος ήταν όλος έξω και κανένας δεν τους άκουγε. Καθόταν στα καφέ, έτρωγε, έπινε ,γέλαγε με συντροφιές, τραγουδούσε, ψώνιζε με παρέα.

Σε κάποιο κάδο απορριμμάτων είδα δυο σπασμένες τηλεοράσεις. Οι άνθρωποι είχαν αποφασίσει αυτοί για την ζωή τους.

Φαντάζομαι ότι βγάλανε μια τεράστια κραυγή πριν. Άνοιξαν απλά τις πόρτες των φυλακών τους και τρέξανε έξω, σπρώχνοντας τους δεσμοφύλακες.

Εκεί σε αυτό το σημείο πρέπει να με πήρε ο ύπνος ο γλυκός…. Αλλά που να δεις χαΐρι. Κάποια άτιμα ρίχτερ με τίναξαν πάνω… δεν ήξερα που βρισκόμουν. Πέρασαν δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρα; Δεν μπόρεσα  να καταλάβω μα  με έφεραν στην ρημάδα πραγματικότητα. Αυτήν που έβαλε τις  πινελιές του κι  ο εγκελαδούλης. Το κούνημα του δεν ήταν απαλό ήταν βίαιο, όπως κι όλα όσα βιώνουμε  εδώ κι ένα χρόνο.

Η φύση δεν μας συμπαθεί καθόλου τελικά και καλά μας κάνει μην σου πω!

Τελικά  θέλω να βγάλω κραυγή!!!. Να βγάλεις και εσύ μια μεγαλύτερη ! Και να τους τρίψουμε το ψέμα, την κατάχρηση εξουσίας, την τρομοκρατία, την εξαπάτηση, την καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ζωής στην μούρη όλων, ακόμη και του σεισμού!!!

Κλείνω με λίγη ευωδία Καζαντζάκη: «Διδασκαλία δεν υπάρχει.Δεν υπάρχει λυτρωτής που να ανοίξει δρόμο. Δρόμος να ανοιχτεί δεν υπάρχει. Καθένας, ανεβαίνοντας απάνω από τη δική του κεφαλή, ξεφεύγει από το μικρό, όλο απορίες μυαλό του».

ΥΓ: Το γράφω και το εννοώ. Κάτω τα ξερά όλων σας  από τους δασκάλους. Από τη μία τους παλαμοκροτάτε με μπράβο,  ζήτω, και άλλα σαλιαρίσματα, στον κουρνιαχτό της καταστροφής. Από την άλλη τους ευνουχίζετε, αποκεφαλίζοντας την αξιοπρέπεια τους .Άλλωστε διανύουμε την περίοδο της αποκριάς. Δε θέλω να φανταστώ τι θα γινότανε αν έστω κι ένα παιδάκι είχε μια γρατσουνιά σε ένα κάποιο σχολείο!…………

Καρναβαλίστικα φιλάκια….

Ο κατά συρροή ονειροπόλος

                                                                                              Δημήτρης Νούλας