Όταν σπέρνεις ανέμους θερίζεις θύελλες

Της Χύτα Νίκης τ. Προέδρου του Συλλόγου Ηπειρωτών Τρικάλων

Από την 18 Σεπτεμβρίου 2019, ημερομηνία κατά την οποία γνωστοποίησα στους Τρικαλινούς και Ηπειρώτες ότι δεν θα έθετα υποψηφιότητα για τις επερχόμενες αρχαιρεσίες του Συλλόγου, πέρασαν σχεδόν 10 μήνες.  Επί 18 συναπτά έτη είχα την τιμή να είμαι Πρόεδρος του Συλλόγου Ηπειρωτών Τρικάλων, τον οποίο όλα αυτά τα χρόνια υπηρέτησα με ζήλο, αυτοθυσία, αυταπάρνηση, πατριωτική αγάπη. Για μένα προσωπικά ήταν ένας διαρκής αγώνας, ένα όμορφο ταξίδι στη μηχανή του χρόνου με ανεπανάληπτη διαδρομή, γεμάτη εμπειρία και γνώσεις.  Κρατώ βαθιά μέσα μου τις καλύτερες στιγμές.

Θλίβομαι όμως πραγματικά για τα δημοσιεύματα που σαν χιονοστιβάδα το τελευταίο χρονικό διάστημα κατακλύζουν το διαδίκτυο, τις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα κ.λ.π. και αναφέρονται στην «κατακρύλα» στην οποία έχει περιέλθει αυτός ο ιστορικός Σύλλογος καθώς και στην εικόνα «διάλυσης» που παρουσιάζει, με το βαρέλι δυστυχώς όπως φαίνεται να μην έχει πάτο. Η αγωνία μου και η λαχτάρα διαπερνούν την καρδιά μου σαν ξίφος και για το λόγο αυτό η αγάπη μου γι’ αυτό που υπηρέτησα με οδηγούν στο να καταθέσω κάποιες σκέψεις μου.

Ο Σύλλογος Ηπειρωτών έφτασε να ακούγεται από άκρη σε άκρη της Ελλάδος αφού οι δραστηριότητες, οι εκδηλώσεις και τα καλέσματα προς το Διοικητικό Συμβούλιο προσπερνούσε κατά πολύ τα όρια του Νομού Τρικάλων. Και που δεν μας κάλεσαν όλα αυτά τα χρόνια. Και που δεν τιμήθηκε ο Σύλλογος και εγώ ως Πρόεδρος. Στην Κατερίνη, στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στα Γιάννενα, στην Πρέβεζα, στην Άρτα, στην Ηγουμενίτσα κ.λ.π.

Με το καγκελάρι της Ηπείρου που διοργανώσαμε (παραδοσιακός χορός της Ηπείρου) όλη η οδός Ασκληπιού στα Τρίκαλα μετατράπηκε σε μια τεράστια ανθρώπινη αλυσίδα αποτελούμενη από άτομα τα οποία με την ψυχή τους τιμούσαν την παράδοση. Τιμούσαν το Σύλλογο. Τιμούσαν τον Ηπειρώτη. Τιμούσαν τον Τρικαλινό.

Ποιος θα ξεχάσει τις ετήσιες χοροεσπερίδες που διοργανώναμε. Ποιος θα λησμονήσει τα 700 και πλέον άτομα που κατέκλυσαν το κέντρο για να σταθούν δίπλα στο Σύλλογο; Οι καλλιτέχνες μας γνώριζαν με τα μικρά μας ονόματα και είχε κτιστεί μια σχέση αλληλοεκτίμησης και συνεργασίας όλα τα χρόνια, με σκοπό την επίτευξη των καταστατικών αρχών του Συλλόγου που όλοι αγαπήσαμε. Αξέχαστες παραμένουν και οι εκδηλώσεις κοπής πίτας, τα ντοκιμαντέρ και οι παρουσιάσεις βιβλίων Ηπειρωτών συγγραφέων και ποιητών.

Με τις εκδρομές μας φτάσαμε μέχρι την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. Συνεπώς τα ταξίδια σε όλη την Ήπειρο, στην Αττική, στη Θεσσαλονίκη, στην Πέλλα, στους Δελφούς, στο Μεσολόγγι, στα Καλάβρυτα, στην Καβάλα, στη Βόρεια Ήπειρο κ.λ.π. φάνταζαν «παιχνιδάκι».

Η παρουσία μας σε τηλεοπτικές εκπομπές του νομού και στα ραδιόφωνα ανύψωσαν το επίπεδο του Συλλόγου και έκανε γνωστές τις δράσεις μας σε όλους τους συμπολίτες μας. Το έργο μας έγινε φάρος, αφήνοντας έτσι ανεξίτηλο τα αποτύπωμά του και τη σφραγίδα του.

Αφήνω για το τέλος τα αγαπημένα μου τμήματα των χορευτικών που με κόπο χτίστηκαν από όλο το Διοικητικό Συμβούλιο διαχρονικά. Τμήματα τα οποία δίδασκαν πολιτισμό, ήθος, αγάπη για την πατρίδα μας την Ήπειρο. Δεν ήταν άλλωστε και λίγες οι φορές κατά τις οποίες άλλοι Σύλλογοι και Σωματεία ζητούσαν να «δανειστούν» τα χορευτικά μας προκειμένου να κοσμήσουν δικές τους εκδηλώσεις.

Η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος στην οποία συνεχίζω να αποτελώ ενεργό μέλος της, είχε κατατάξει το Σύλλογο Ηπειρωτών Τρικάλων ως έναν από τους μεγαλύτερους της Ελλάδος και αυτό αποδεικνυόταν από τις προσκλήσεις τόσο της Συνομοσπονδίας, όσο και λοιπών Συλλόγων Ηπειρωτών, Σωματείων και Φορέων με τους οποίους ο Σύλλογος Ηπειρωτών Τρικάλων διατηρούσε άρρηκτους δεσμούς συνεργασίας.

Παρακαταθήκη μας αποτέλεσε η άρτια διαχείριση των οικονομικών που παραδόθηκαν με πλήρη διαφάνεια στο επόμενο Δ.Σ.

Όλο αυτό το χρονικό διάστημα της «άνθισης» του Συλλόγου κάποιοι κύριοι και κυρίες (μερικοί καταλάμβαναν καίριες θέσεις διαχρονικά στα Διοικητικά Συμβούλια) πίσω από κλειστές πόρτες και κάτω από «πλατάνια», στοχάζονταν ανατροπή της τότε Διοίκησης, με αποκλειστικό σκοπό να αναλάβουν αυτοί τα ηνία. Σκαρφίστηκαν τις πιο απίθανες δικαιολογίες, όπως ότι αυτοπροβαλλόμουν ως Πρόεδρος  στα κανάλια και κατηγορήθηκα γ’ αυτό!! Άλλωστε δεν είχαν και κάτι άλλο να μας προσάψουν. Λασπολογούσαν στους Τρικαλινούς και Ηπειρώτες ότι ο Σύλλογος είχε διαλυθεί γιατί είχαν παραιτηθεί αυτοί από το Δ.Σ. Πλην όμως λησμονούσαν εκ προθέσεως να αναφέρουν ότι τα μέλη αυτά είχαν αντικατασταθεί από τα αμέσως επόμενα από τις αρχαιρεσίες εκλεγέντα αναπληρωματικά μέλη.

Βασίστηκαν σε ένα καταστατικό το οποίο στην ουσία δεν υπήρχε, χρησιμοποιώντας ένα άρθρο που επίσης δεν ισχύει αποστέλλοντας ΕΞΩΔΙΚΗ πρόσκληση στο τότε Δ.Σ. προκειμένου να λάβει χώρα Γενική Συνέλευση, με απώτερο σκοπό να αναλάβουν εκείνοι. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ περαιτέρω, άλλωστε οι αρχές μου και οι αξίες μου δεν μου το επιτρέπουν.

Την ημέρα της εκλογοαπολογιστικής Γενικής Συνέλευσης παρατηρούσα πως κάποιοι έδιωχναν κάποια απλά μέλη του Συλλόγου εκτός της αίθουσας (!!!). Δεν θα μπορούσα επ’ ουδενί να προσφέρω σε αυτό το νοσηρό και αντιπατριωτικό περιβάλλον ίντριγκας, ζηλοφθονίας. Υπό αυτές τις συνθήκες αποφάσισα εγώ και τα περισσότερα μέλη του τέως Διοικητικού Συμβουλίου να μην είμαστε υποψήφιοι στις εκλογές της 21 Σεπτεμβρίου 2019. Τα προαναφερόμενα που έλαβαν χώρα εις βάρος μας, δεν επέφεραν κανένα αποτέλεσμα. Τουναντίον καλλιεργήθηκε ο διχασμός μεταξύ των μελών.

Όταν όμως σπέρνεις ανέμους θερίζεις θύελλες. Ας μας γνωρίσουν από πόσα και ποια μέλη αποτελείται το Δ.Σ. ύστερα από τις συνεχείς παραιτήσεις; Έχουν κληθεί οι αναπληρωματικοί να αναλάβουν θέση στο Δ.Σ. ή μήπως όχι επειδή δεν είναι αρεστοί ; Ποια είναι η σύνθεση και ποιοι κατέχουν τα αξιώματα; Όλα αυτά και άλλα πολλά οφείλουν να μας τα απαντήσουν στη Γενική Συνέλευση των μελών.

Ο Σύλλογος είναι το σπίτι όλων των Ηπειρωτών και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να εξορίζει άτομα ανάλογα με την προσωπική του συμπάθεια, ούτε και αποτελεί προσωπικό μαγαζάκι καθενός εκάστου.

Ο Σύλλογος Ηπειρωτών Τρικάλων αποτελούσε για τους γνήσιους Ηπειρώτες ένα αρραγές κομμάτι που είναι συνδεδεμένο με τα ήθη και τα έθιμα της πατρίδας μας. Ότι όμως χτίστηκε συθέμελα με πολύ κόπο και πατριωτική αγάπη, γκρεμίστηκε  «εν μια νυκτί» και είναι δύσκολο να ξαναχτιστεί.