Παγκόσμια μέρα…………… για ποιον;;;

Έψαξα στο ρημαδοιντερνέτι να βρω κάτι για τις λεγόμενες παγκόσμιες ημέρες…. Και τι είδαν τα διοπτροφόρα μάτια μου….!! Είναι απλά περισσότερες από τις μέρες του χρόνου!
Ξεφτιλίσαμε τα πάντα…. Παγκόσμια μέρα για το σκουλήκι την Ινδονησίας… Παγκόσμια μέρα για το γαύρο του Σαρωνικού… παγκόσμια μέρα για τα βρύα της Καραϊβικής …παγκόσμια μέρα για οτιδήποτε μας έρθει!!….
Στην ουσία οι αφιερώσεις αυτές έχουν σκοπό την προβολή κάποιων και πιο πολύ την εξαπάτηση ημών, από τους νεοεποχίτες του καταναλωτισμού με ότι πασάρουν στα εκατομμύρια προβατοειδή ανθρωπάρια ακόλουθους!
Σήμερα 11 Δεκεμβρίου είναι μια μέρα που μας θυμίζει αυτό που κάθε μέρα έχουμε την ελάχιστη υποχρέωση να προσέχουμε , να φροντίζουμε, να στηρίζουμε, να αγαπάμε να… να ..να…
Μα τι άλλο από το μέλλον μας τα παιδιά μας!
Όμως αλήθεια τι είδους παιδιά επιθυμούμε; Ή μάλλον τι είδους παιδιά παιδαγωγούμε στην κοινωνία;…
Ανελεύθερα… κλούβια…. στερημένα ουσίας… μεστά σανοτροφών…. πεπαιδευμένα σε παιδαγωγικά συστήματα της πλάκας, σε σχολικές αίθουσες στερημένες από αληθινή γνώση ζωής, γεμάτες διαδραστικά φωτοαντίγραφα, ειδικούς βλάκες ,μέσα σε μη και μη, σε πρέπει ανούσια.
Όλα τούτα περιτυλιγμένα σε κομπασμούς γονέων τε και συγγενών… για ένα καμάρι που το σπρώχνουμε να δημιουργήσει μια ψεύτικη προσωπικότητα, ένα όνειρο δικό μας να πραγματοποιήσει. Κι εκείνο το έρμο παιδαρέλι να κοιτά σα χάνος τους προτρεπτικούς ακαταλαβίστικους λόγους μας…. κραυγάζοντας μέσα του το «σώπα δάσκαλε να ακούσουμε το πουλί» .
Αλήθεια ξέρουν τα σημερινά παιδιά πώς να στήνουν ξώβεργες; Να παίζουν στα νερά του Ληθαίου, να ψαρεύουν; Να τρέχουν στην αλάνα (υπάρχουν πουθενά;) να ρίχνουν ξερόμυτα, να κερδίζουν πέναλτυ στα τρία κόρνερ;
Μα τι φόβος έχει πιάσει τους γονείς; Έτσι βρε μεγαλώσαμε εμείς;… Ματώνανε τα γόνατα κι άχνα… αν δε λερώναμε τα ρούχα είμαστε άχρηστοι… Τι μη μου άπτου είναι τα σημερινά μπιμπελό μας!….
Είμαι μάλλον νοσταλγός μιας παρελθοντικής χροιάς , μιας ζωής ξεπερασμένης.
Μιλάμε για δικαιώματα των παιδιών μας… Ποια δικαιώματα;
Αηδίες…. Τα δικαιώματα των παιδιών είναι μόνο γι αυτά τα παιδάκια που φτιάχνουν τα επώνυμα παπούτσια , την φιρμάτη μπάλα, την κούκλα με τα χρυσά μαλλιά… αυτή ντε την ντυμένη με το τάδε συνολάκι, το πανωφόρι που έχει το σήμα της τάδε ομάδας… κι όλα αυτά δημιουργημένα από τα χεράκια παιδιών ενός κατώτερου Θεού… για να στολίζουμε
μ αυτά τα μπιμπελό μας. Γι αυτά είναι τα δικαιώματα ….που θαλασσοπνίγονται ,για να αγγίξουν ένα πολιτισμό που στην ουσία του είναι απολίτιστος , κάνοντας μας να ρίχνουμε πολιτισμένα δάκρυα και μ ένα μαντηλάκι στο χέρι να τα σκουπίζουμε, ρουφώντας τη μύτη μας!!
Βρε λωποδύτες που είμαστε… βρε θηρία ανήμερα…..
Κι εγώ που τα γράφω σ αυτά τα θηρία ανήκω. Τα εξωτερικεύω για να μου φύγει η πίεση της εικόνας που είδα ένα βράδυ ταξιδεύοντας στην εθνική οδό… τότε ντε που στις πλουμιστές μας πόλεις ανάβαμε τα λαμπιόνια των δέντρων και πυροτεχνούσαμε τις selfie μας… εκείνη την ώρα μαζεμένες, κουκουλωμένες, ρακένδυτες, προχωρούσαν στην άκρη του δρόμου κάποιες σκιές …σαν άνθρωποι μου φάνηκαν… σα μικρά παιδιά λίγο ξυπόλητα..λίγες ακουγόταν φωνούλες κάτι σα κλάμα πείνας ..κλάμα κρύου , μα ο θόρυβος των μηχανών τις έθαβε….
Γι αυτά τα παιδιά είναι τα δικαιώματα και για όλα τα παιδιά που μπορούμε να σώσουμε σωματικά πρώτα ..πνευματικά κατόπιν, από τη μάστιγα του μοντέρνου πολιτισμού που έχουμε εμείς ορίσει για να συντηρήσουμε τι;…. τη φθήνια μας προφανώς….!

Δημήτρης Κ. Νούλας