Trikala Day Καθημερινή Ηλεκτρονική Εφημερίδα των Τρικάλων
Για ολιγωρία καταγγέλλει τον πρόεδρο του ΚΕΘΕΑ Καλαμπακιώτη ψυχίατρο Χρίστο Λιάππη, ο φεμινιστικός τομέας του Ρουβίκωνα σχετικά με την υπόθεση της απόπειρας βιασμού εθελόντριας του ΚΕΘΕΑ από στέλεχος αυτού.
Από την πλευρά του ο κ. Λιάππης, μιλώντας στο trikaladay τόνισε ότι ο ίδιος ενημερώθηκε τόσο από την καταγγέλλουσα εθελόντρια όσο και από τον καταγγελλόμενο εργαζόμενο του ΚΕΘΕΑ, καθώς και πως δέχθηκε την παρέμβαση του φεμινιστικού τομέα του Ρουβίκωνα στο ιατρείο που διατηρεί στην Κηφισιά.
Τέλος ανέφερε οτι ο ίδιος αναμένει το αποτέλεσμα των ανακριτικών και δικαστικών αρχών στις οποίες πλέον βρίσκεται η υπόθεση.
Αναλυτικά η καταγγελία:
“Εκδικητικότητα, χλευασμός, συγκάλυψη, υποκρισία. Αυτές είναι οι παρεχόμενες υπηρεσίες της Διοίκησης του “μεγαλύτερου κέντρου θεραπείας εξαρτημένων ατόμων” σε καταγγελία εθελόντριας για απόπειρα βιασμού από εργαζόμενο/επαγγελματικό στέλεχος του κέντρου. Εργαζόμενος, ο οποίος όταν έμαθε ότι έγινε καταγγελία εις βάρος του, δε δίστασε να ασκήσει εκ νέου βία εναντίον της, παραμονεύοντάς την έξω από το σπίτι της, όπου την τραυμάτισε με μπουνιά στο ένα της μάτι και την χαράκωσε με αιχμηρό αντικείμενο στο πρόσωπο, ενώ στη συνέχεια εξαφανίστηκε για να αποφύγει την διαδικασία του αυτοφώρου.
Στις αρχές Ιουλίου του 2020 η εθελόντρια του κέντρου ενημέρωσε τον προέδρο του Διοικητικού Συμβουλίου του ΚΕΘΕΑ, Χρίστο Λιάπη, για την απόπειρα βιασμού εις βάρος της από τον εργαζόμενο /επαγγελματικό στέλεχος του κέντρου. Η Διοίκηση μέσω του Χρίστου Λιάπη, επέδειξε πλήρη αδιαφορία για την εν λόγω καταγγελία και δεν προέβη σε καμία ενέργεια. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Λιάπης τοποθετήθηκε σε αυτή τη θέση του προέδρου του Δ.Σ. με πράξη νομοθετικού περιεχομένου, προ μερικών μηνών ως προσωπική επιλογή του Βασίλη Κικίλια, παρά τις έντονες αντιδράσεις που υπήρξαν τότε από το ίδιο το ΚΕΘΕΑ. Στα μέσα Αυγούστου πλέον, ο Λιάπης ενημερώθηκε ότι πρόκειται να γίνει δημόσια καταγγελία για το συμβάν και τη μη κινητοποίηση του ΚΕΘΕΑ και ο φόβος της κατακραυγής, στάθηκε αρκετός για να ξεκινήσει “πειθαρχικό” εντός ολίγων ωρών, με την ταυτόχρονη διαβεβαίωσή του ότι θα ενημερώνει το θύμα για όλη την εξέλιξη της διαδικασίας. Έκτοτε και παρά την επανειλημμένη προσπάθεια του θύματος να επικοινωνήσει με τη Διοίκηση για να λάβει γνώση για την έκβαση του πειθαρχικού, δεν έχει υπάρξει καμία απολύτως απάντηση, ούτε καν για να της γνωστοποιηθεί η όποια απόφαση έχει ληφθεί. Αντ’ αυτού, ο Λιάπης συμμετείχε στις 19 Οκτωβρίου σε δημόσια ραδιοφωνική εκπομπή του ΚΕΘΕΑ Στροφή, όπου και εκθείαζε το έργο του θύτη.
Και αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο επέλεξε η Διοίκηση, να αντιδράσει σε μία καταγγελία απόπειρας βιασμού. Ένας τρόπος καθ’ όλα σύννομος τόσο με την κυρίαρχη κουλτούρα βιασμού, όσο και με την συνολικότερη στάση της Διοίκησης στα ίδια τα ζητήματα του ΚΕΘΕΑ.
Στη χώρα που οι βιασμοί ξεπερνούν τους 4.500 κάθε χρόνο, μόνο το 6% καταγγέλλεται στην αστυνομία. Γιατί αν ο βιασμός δεν ανήκει στη συλλογική αναπαράσταση του περιθωριακού ατόμου, που με βαναυσότητα θα ακινητοποιήσει και συνθλίψει την αδύναμη θηλυκότητα, τότε το “υπό αμφισβήτηση θύμα” οφείλει να σιωπήσει, να εξηγήσει, να αμυνθεί. Γιατί ένα άτομο που έπεσε θύμα σεξιστικής βίας, θα κακοποιηθεί όσες φορές χρειαστεί ξανά και ξανά, μέχρι να πείσει τον κάθε συνομιλητή του (αστυνομικό, εισαγγελέα, κοινωνικό περίγυρο, ΜΜΕ) για την αλήθεια της καταγγελίας του. Γιατί το κυρίαρχο πρότυπο της (τοξικής) “αρρενωπότητας” συμπεριλαμβάνει πάντα ένα όχι, που είναι ίσως και μία κατανόηση της παρεξήγησης που ενδεχομένως συνέβη, ενώ η γυναίκα όφειλε να γνωρίζει να μην πιει, να μην γυρίζει νύχτα, να μην εμπιστευτεί, να μην πάει σε ξένο σπίτι, να μη φλερτάρει, να μην αλλάζει γνώμη… Είναι χαρακτηριστικό το πως κάθε φορά που ένας άντρας ασκεί βία σε μία γυναίκα, εφόσον ξεπεραστεί ο σκόπελος της ίδιας της απόδειξης της πράξης, το ερώτημα μετατοπίζεται στο τι μπορεί να έκανε εκείνη για να το προκαλέσει ή ακόμα και τι δεν έκανε για να προφυλαχθεί.
Έχοντας υπόψη, λοιπόν το συνολικότερο πλαίσιο της πατριαρχικής κοινωνίας στην οποία ζούμε και πως κατεξοχήν αντιμετωπίζεται η ίδια η πράξη, καθόλου δεν μας εκπλήσσει η αντίδραση της Διοίκησης στην καταγγελία. Μιας Διοίκησης που, επιπροσθέτως, έχει καταγγελθεί ήδη από καιρό για κατάργηση στην πράξη, των συλλογικών οργάνων του ΚΕΘΕΑ, την ίδια στιγμή που η λειτουργία τους εξακολουθεί να προβλέπεται, ενώ ταυτόχρονα, δηλώνει ότι θα θεσπίσει η ίδια, εκτός συλλογικής διαπραγμάτευσης, με βάση το διευθυντικό δικαίωμα, οτιδήποτε αφορά στη σχέση εργαζομένων και οργανισμού, όπως το πειθαρχικό δίκαιο, η αξιολόγηση, οι μεταθέσεις, η επιλογή προϊσταμένων, οι άδειες κλπ., καθώς δεν μπορεί να αποδεχθεί περιορισμό του διευθυντικού της δικαιώματος. Είναι η αλαζονεία της εξουσίας, που βασίζεται στην ψευδή πεποίθηση του ανυπέρβλητού της, η αυτοέγκριση της αυθεντίας που δεν θα συμμετάσχει σε κανέναν διάλογο, απαιτώντας υπακοή στις αποφάσεις της.
Γνωρίζοντας πολύ καλά, λοιπόν, πως όλα αυτά είναι εκφάνσεις μιας κοινωνικής πραγματικότητας και ετεροκαθορισμένων εξουσιαστικών σχέσεων μέσα στα πλαίσια της πατριαρχίας και του καπιταλισμού, εμείς δεν επιλέγουμε την υποταγή. Παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, αμφισβητώντας τους έμφυλους ρόλους που μας επιβάλλονται, αντιδρώντας σε κάθε προσπάθεια φίμωσης, διεκδικούμε μια ζωή απαλλαγμένη από κάθε καταπίεση και βία.
Καμία μόνη της
Φεμινιστικός Τομέας Ρουβίκωνα”
