ΠΕΡΝΟΥΝ  ΤΑ  ΧΡΟΝΙΑ

Κυκλικά και συμμετρικά περνούν τα χρόνια
και στ’ ασύμμετρα και ψηλά μπαλκόνια,
μαντατοφόροι της άνοιξης τα χελιδόνια ,
στις άδειες και γκρεμισμένες τις παλιές
καινούριες θα φτιάχνουνε και ζεστές φωλιές,
με χαρούμενα πετάγματα και σφυριξιές.

Βιαστικά κι ανομολόγητα περνούν τα χρόνια
και στα  ανοιξιάτικα τα ανθισμένα κλώνια,
τα πολλά τα χρώματα και το μύρωμα, αιώνια,
η νιότη με τη βιασύνη της  πρώτη θα φέρει,
στην ομορφιά τους η ζωή θα απλώνει το χέρι
και στο καρτέρεμα θα ζηλεύει το καλοκαίρι.

Αριθμημένα στην εσπερία περνούν τα χρόνια,
θύμησες νοσταλγικές με τα γλυκά αηδόνια,
ταξίδια αγεωγράφητα με τα λευκά γλαρόνια
και τ’ αγλάισμα της μνήμης ευδόκιμη γραφή,
στ’ αραξοβόλι της ηλικίας και στην αναδρομή,
το πρώτο γλυκοχάραμα της ζωής, χρυσή αυγή.

Αδυσώπητα κι ομόσπονδα περνούν τα χρόνια,
οι μέρες μικρά, κλειστά και σημαδεμένα αλώνια,
οι ώρες αγεφύρωτες κι ανάδελφα κλεφτρόνια
των ονείρων που στέριωναν ζωή ευτυχισμένη,
φιλιώματα και συντροφιές σε χαρά δοκιμασμένη
και με την αίσθηση της ξεχασιάς να περιμένει.

Επιτηδευμένα και δογματικά περνούν τα χρόνια,
απάτριδες κι εχθροί  λαοί, στου μίσους τα κανόνια,
οι σφιχτές χειραψίες σφυρηλάτημα φιλίας σε αμόνια,
να έχουν οι μάχες τέλειωμα και άπλωμα η ειρήνη,
η ύπαρξη να ‘ναι συναίσθηση και τα βιώματα γαλήνη,
το δίκαιο και η χαρά, χαιρετισμός και μνημοσύνη.

   Γιώργος  Αλεξανδρής