Σε πρώτο πρόσωπο ή το χριστουγεννιάτικο (κι όχι μόνο) Εγώ Μου !

Έχω καιρό να χτυπήσω τις σκέψεις μου πάνω σε πλήκτρα. Η αποτύπωση σε φθογγικά φωνήματα λέξεων κάποιες φορές δεν αποδίδουν τι νιώθεις, τι αισθάνεσαι. Κουράζομαι να παρακολουθώ τον συνεχή βομβαρδισμό όλων όσων λαμβάνουν χώρα ή ενδυναμικά εισχωρούν, ειδικά τις μέρες των γιορτών.
Να καλή ώρα τώρα τα Χριστούγεννα τούτες τις μέρες , τι ορυμαγδός στην πολιτεία! Τι στρατιωτικές λογικές του κοπαδιού που ακολουθώ το Άστρο της επιβολής, ενώ αμέτοχος προσπερνώ την ουσία της εσωτερικής μου κενότητας.
Η θρησκευτικότητα περιπατεί λιτανεύοντας τα όσια και ιερά, ψάχνοντας να βρει … «που ο Χριστός ετέχθη;» Το εμπορικό δαιμόνιο δημιουργεί αλεξιβρόχια θυμίζοντας μου το γλαφυρό « μα όταν ο Θεός έβρεχε μυαλό κρατούσες ομπρέλα;» Τα αστραποβόλα λαμπιόνια μάχονται το φως των αστεριών στέλνοντας μηνύματα στο σύμπαν, μέχρι τη συνάντηση μιας άλλης ζωής, μιας αντανάκλασης που θέλω, γιατί ακόμη κι ο καθρέφτης μου ράγισε από την εικόνα που θωρεί!
Όμορφες εικόνες… αλήθεια; Αποτυπώσεις μιας ζωής που δεν υπάρχει. Αληθινά τώρα πιστεύω ότι υπάρχει; Όλα αυτά που βιώνω είναι η πραγματικότητα;
Εντάξει ρε φίλε καλά τα λέω , αλλά να μην ξεφύγω από τις δυσκολίες ;
Οκ να ξεφύγω καμιά αντίρρηση! Ξεφεύγω όμως; Ή η ρήση «φάγομεν πίωμεν αύριον γαρ αποθνήσκωμεν» τριβελίζει συνέχεια το μυαλό μου!
Ξέρω γιατί ούτε μέρες γιορτινές δε μου αφήνουν στα χείλη ούτε ίχνος μειδιάματος;
Ξέρω γιατί όλο τούτο το φκιασίδι είναι ψέμα;
Ξέρω γιατί το γλεντοκόπι το μόνο που αφήνει είναι ξινίλες και καούρες;
Ξέρω γιατί η προσφορά σε αναξιοπαθούντες είναι για πτύελο;
Γιατί δεν έχω την απλότητα, την αμεσότητα, την αγκαλιά, τη ζέση , το σθένος , το κουράγιο, να πετάξω από πάνω μου τα φκιασίδια της γελοίας μάσκας των τάχα γιορτινών ημερών. Να μείνω «γυμνός» , να είμαι ο εαυτός μου, η αλήθεια που κρύβω, ο σεβασμός στην αλήθεια των άλλων.
Γιατί δε βλέπω στο διπλανό μου κάτι θετικό, μα μόνο το ότι είναι εχθρός πολλές φορές. Ζητώ το κακό του. Οι συμπληγάδες των προβλημάτων όλων ,με τη συνταγή της μάχης και στόχο το «ο θάνατος σου η ζωή μου» είναι το κύριο συστατικό της καθημερινής μου πάλης!
Γιατί η εκμεταλευσιμότητα σε ότι κινείται, πετάει, κολυμπάει, τρώει, έχει αναχθεί στην καλημέρα μου. Μαριονέτα λαμποκοπώ σε συνεντεύξεις τύπου και παρουσιάσεις με κομπασμό παγωνιού…. «εγώ το έκανα κι αυτό… με τις ενέργειες μου ευοδώθηκε ».
Εξωτερικά φουσκωμένος, εσωτερικά περίγελος του ίδιου μου του εγώ, μασκοφόρος Άγιο-Βασίλης. Βρε α στα τσακίδια! Ούτε στα σκουπίδια δε χωράω!
Και μετά αναρωτιέμαι… μα πως δε μπορώ να αποτρέψω την επιδημία της κρίσης που με γυροφέρνει χρόνια τώρα;
Κι έρχονται Χριστούγεννα και πρωτοχρονιές κάθε φορά με ευχές, φώτα, χοροπηδητά, φωνασκίες και πάλι από την αρχή.
Τις μέρες των Χριστουγέννων (όπως και κάθε μέρα) η απλότητα και ο πολιτισμός που είναι η ουσία, αφήνουν τον χλευασμό και τη βαρβαρότητα της βιτρίνας να ταξιδεύουν περίλαμπρες. Κι όπως γράφει ο Τζον Μπιούκαν στα 39 σκαλοπάτια, «το χώρισμα μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας είναι όχι ένας τοίχος, μα ένα γυαλί». Λίγο να κάνεις πως το σπρώχνεις….. και περνάς ………
Αυτό δε βιώνουμε σήμερα;

Δημήτρης Κ. Νούλας