ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ – Άφθονος φθόνος

Απόθανε να σ’ αγαπώ,

ζήσε να μη σε θέλω.

(παροιμία)

     Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

                                                                

                                                   ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  87

                    

Φθόνος, αφθονία, φθήνια

Φθόνος είναι ο φθόνος!… (ευχαριστώ για το χειροκρότημα).

Είναι εκείνο το βασανιστικό συναίσθημα της στεναχώριας και της λύπης που αισθάνεται κάποιος για τα αγαθά, τις επιτυχίες,  την υπεροχή  που έχουν ή νομίζει ότι έχουν άλλοι συνάνθρωποί του. Είναι ένα διαρκές αγκάθι και πάθος που τυραννά μόνιμα τον άνθρωπο που φθονεί. Όπως και το μίσος, ο φθόνος κατατρώγει και βλάπτει, πρωτίστως, εκείνον που τα εκδηλώνει. Ο φθονερός χάνει την ηρεμία του, δεν απολαμβάνει ούτε εκείνα που έχει ούτε τις χαρές της ζωής.

Δεν έχω την πρόθεση να σας αναλύσω τα περί φθόνου ούτε μπορώ να το κάνω. Ο σημερινός τίτλος απλώς προσπαθεί να επισημάνει την αφθονία του φθόνου, που συνεχώς γιγαντώνεται και ευθύνεται για πολλές αντικοινωνικές συμπεριφορές. Από το γνωστό: «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα», υπάρχει ο κίνδυνος να φτάσουμε στο:  «να ψοφήσει ο γείτονας να του φάμε και την κατσίκα». Ο φθόνος παρουσιάζεται με πολλές και διαφορετικές μορφές. Ο ανταγωνισμός των ανθρώπων και οι δυσκολίες του βίου  αποτελούν τα γόνιμα εδάφη, για να καλλιεργηθεί και να ευδοκιμήσει.

Αφθονία: Όταν υπάρχουν πολλά αγαθά και έχουν πρόσβαση σ’ αυτά όλοι οι άνθρωποι, δεν υπάρχει φθόνος. Γι’ αυτό λέμε έχουμε αφθονία. Όμως, η αφθονία δεν είναι μόνιμη. Οι παχιές αγελάδες αντικαθίστανται απ’ τις ισχνές και οι ισχνές απ’ τις «πετσί και κόκαλο». Είναι πολύ εύκολο απ’ την υπερεπάρκεια να βρεθούμε στην έλλειψη, οπότε πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλες τις πιθανές συνθήκες.

Η οικονομική δυσχέρεια, που επικρατεί και εντείνεται σήμερα για διάφορους λόγους, οδηγεί στη φτώχια, στην ανέχεια και στον αποκλεισμό από βασικά είδη ανάγκης σε όλο και περισσότερους ανθρώπους. Το κράτος είναι ανάγκη να αναζητεί λύσεις για την αντιμετώπιση της κατάστασης, διότι ο φθόνος μπορεί να γίνει και συλλογικός, με πιθανά επακόλουθα την πρόκληση κοινωνικών αναταραχών και συγκρούσεων.

Φθήνια: Στην αφθονία οι τιμές των προϊόντων πέφτουν. Η φτήνια, όπως αλλιώς τη λέμε, είναι αποτέλεσμα της αφθονίας. Πιθανόν να παράγεται κιόλας η λέξη από την αφθονία, αλλά μην έχετε την απαίτηση να σας γίνει ο καφετζής Μπαμπινιώτης. Άλλωστε, αυτή η λέξη σχεδόν καταργήθηκε στην πράξη και μόνο το επίθετο φτηνός κυκλοφορεί με μεγάλη συχνότητα, αποκλειστικά με μεταφορική σημασία, χαρακτηρίζοντας τα ευτελή και τα ξεφτιλισμένα…

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε…

Λένε ότι η φτήνια τρώει τον παρά, ωστόσο καλύτερα τον τρώει η ακρίβεια. Και τον παρά και τον κουμπαρά… Η ακρίβεια στο κόκκινο! Να φανταστείτε, φέτος οι ντομάτες κοκκίνισαν απ’ τη ντροπή τους, όταν έμαθαν ότι η τιμή τους έφτασε στα τρία ευρώ, αφού δεν κοκκίνιζαν αυτοί που τις πουλούσαν… Θα πεις κι ο άλλος πουλούσε τη γιδοκοπριά σε διπλάσια τιμή από πέρυσι, λες και οι γίδες του καίνε φυσικό αέριο ή πετρέλαιο.

Ευτυχώς, που έχουμε ευαίσθητη κυβέρνηση και μας βγάζει από τα δύσκολα. Με επιταγές ακρίβειας, με φόρμες και πλατφόρμες. Έχουμε και κάτι άλλα παιδιά που την ακρίβεια θα την έσκιζαν με έναν νόμο κι ένα άρθρο, αλλά αν σου πάρουν την εξουσία, πώς να ελέγξεις τους αρμούς της; Χρόνια στην αγορά, ως καφετζής, πιστεύω ότι καμία κυβέρνηση δεν ευθύνεται για την ακρίβεια, όμως ευθύνεται για την αισχροκέρδεια και δικαιολογίες δεν υπάρχουν…

Η πολιτική των επιδομάτων αποκαλύπτει οικονομική αποτυχία. Οι διάφορες επιδοτήσεις για αγορά προϊόντων υπηρετούν και επικοινωνιακές ανάγκες της εκάστοτε «ευαίσθητης» και πιθανότατα υπηρετούν κι άλλα πράγματα…

«Δεν παράγω τίποτε, δεν καταναλώνω τίποτε. Είναι υποχρεωμένη η μάνα φύση να με θρέψει» λέει η οικονομική θεωρία του Αχιλλέα Αντωνίου (δεν ξέρετε τι χάνετε, όσοι δεν τον γνωρίζετε…). Αφού δεν την ακολουθούμε και προκειμένου να καταναλώνουμε, ολημερίς αναζητούμε φόρμες και πλατφόρμες και συμπληρώνουμε. Πληκτρολογούμε για να μη χαθούμε. Κι όποιος δεν προσαρμοστεί θα πεθάνει, που είπε κι ο υπουργός Πέτσας.

Άνοιξε φόρμα για να μπω, να μπω να συμπληρώσω,

μπας και μου γίνει έγκριση, λίγα ευρώ να σώσω…

Σήμερα ανοίγει η πλατφόρμα για την επιδότηση της βενζίνης.

Σήμερα ανοίγει η πλατφόρμα για την αντικατάσταση ηλεκτρικών συσκευών.

Σήμερα ανοίγει η πλατφόρμα για τη δωρεάν διανομή στις τσιακμακόπετρες.

Σήμερα ανοίγει (η πλατφόρμα, το ’παμε…) για όσους έχουν ετήσιο εισόδημα μέχρι 3.000 ευρώ και ζουν ακόμη, για να τους στείλει ο υπουργός οικονομικών τα συγχαρητήριά του.

Σήμερα μαύρος ουρανός…

Ανοίγει σε λίγο η φόρμα για την επιδότηση του ρεύματος.

Ανοίγει η φόρμα για την αντικατάσταση της γυναίκας σας ή του άντρα σας, αλλά δύσκολα μπαίνεις, το σύστημα είναι μόνιμα φορτωμένο…

Ανοίγει η φόρμα, για να δηλώσετε σε ποια μάρκα μακαρόνια (Ν^ο 6) θέλετε να σας γίνεται έκπτωση.

Ανοίγει η φόρμα… (φαίνιτι θα χάλασι του φιρμάρι…).

Ανοίγουν κάποιες Κυριακές οι κάλπες… Κανονίστε να ξανακάνετε τις ίδιες χαζομάρες…

Υπομονή! Κάντε υπομονή  και σε λίγο έρχεται το «καλάθι του νοικοκυριού». Στις 2 του Χαμένου (Νοεμβρίου, δηλαδή) ξεκινά αυτό το πρόγραμμα των χαμηλών τιμών σε βασικά προϊόντα. Χαμένοι και χαμένοι είμαστε, ας ξεκινήσει… Το πρόγραμμα θα «τρέξει» για πέντε μήνες κι εμείς… θα τρέχουμε και δε θα σώνουμε. Μετά το πεντάμηνο ο Μητσοτάκης θα κάνει εκλογές κι ύστερα το καλάθι του νοικοκυριού θα πάει στον κάλαθο των αχρήστων…

Από την αρχική λίστα προϊόντων (του νοικοκυροκαλαθιού, λέμε) πρώτο είδος είναι το ρύζι τύπου «Καρολίνα». Θα μας πήξουν στο ρύζι, παιδιά… Μέχρι και οι Κινέζοι θα μας κοροϊδεύουν: είσαι Ελληνάκι, τρως πολύ ρυζάκι… Καλο-ρύζι-κοι!…  Τελευταίο είδος είναι η τροφή για σκύλους και γάτες. Σας το είπα απ’ την αρχή. Έχουμε να κάνουμε με ευαίσθητους και φιλόζωους. Για τις ζωοτροφές των κτηνοτρόφων μας ούτε είδα ούτε άκουσα κάτι. Καμιά παρέμβαση… Σιγά μην εξισώσουμε τα πρόβατα με τα σκυλιά… Ζήτω η νέα σκυλοκρατία!…

Λόγια μεγάλων ανδρών

Ντε Γκολ: πώς μπορείς να κυβερνήσεις μια χώρα που έχει 365 είδη τυριών;

Ντε Κούλης: πώς μπορείς να κυβερνήσεις μια χώρα που έχει 365 είδη εισαγόμενων τυριών;

Ντε καφετζής: πώς μπορεί να κυβερνηθεί μια χώρα που εκτός από εισαγόμενα τυριά είχε και εισαγόμενους κυβερνήτες; (βασιλιάδες, εξ εσπερίας πολιτικούς, αμερικανοτραφείς κ.ά.)

Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω!…

«Ο βασιλιάς απέθανε, ζήτω ο βασιλιάς!»… Έτσι την έλεγαν τη φράση, μην κοιτάτε που εγώ την έκοψα στο σωστό σημείο… Μας έρχεται από πολύ παλιά, από τους Ρωμαίους. Αυτοί όταν πέθαινε ο αυτοκράτωρ έλεγαν: «Ο Αύγουστος πέθανε, έχουμε έναν νέο Αύγουστο», αλλά μην τους πιστεύετε!… Άμα πεθάνει ο Αύγουστος, έρχεται ο Σεπτέμβριος και μη σας ξεγελάει το γομαροκαλόκαιρο!…

Πρόσφατα απέθαναν δυο βασιλείς (κι ο Αύγουστος, μην ξεχνιέστε!…), όμως οι λαοί τους δεν έμειναν ορφανοί βασιλέως, αφού αμέσως έκατσαν στον θρόνο οι διάδοχοι (με γεια σας, λαοί των βασιλέων!…). Ας πάρουμε τα γεγονότα ένα ένα, για να μην τα μπερδέψουμε κιόλας…

Απόθανεν ο βασιλιάς των Ζουλού και στη θέση του ενθρονίστηκε ο Μισουζούλου (τρία ου ο μεγαλειότατος και δυο οι Ζουλού πέντε…). Ζουρλαμένοι χιλιάδες Ζουλού, ντυμένοι με δέρματα ζώων και κρατώντας ασπίδες σαν πολεμιστές, πανηγύριζαν και χόρευαν χορούς της φυλής τους, όπως χορεύουμε εμείς στο Σύνταγμα όταν βγαίνει ο νέος πρωθυπουργός (άλλο που μετά χορεύουμε στο ταψί…).

Κατά το ζουλουέθιμο, πριν τη στέψη του ο βασιλεύς σκότωσε ένα λιοντάρι. Έθιμο που νομίζω                                                            ότι πρέπει να εφαρμόσουμε κι εμείς. Θέλεις, Μητσοτάκη, να ξαναγίνεις πρωθυπουργός; Πήγαινε να σκοτώσεις ένα λιοντάρι! Θα είχαμε και την ελπίδα να επικρατήσει το λιοντάρι… Δεν είχε δίκιο ο Ευρυσθέας που ξαμολούσε τον Ηρακλή όπου μάθαινε την ύπαρξη λιονταριού ή άλλων θηρίων; Κάπου θα βρει τον μάστορά του, σκεφτόταν, και θα ησυχάσουμε από τον επικίνδυνο για τον θρόνο μου ξάδερφο. Δώδεκα άθλους συμπλήρωσε στο βιογραφικό του ο Ηρακλής. Εσύ, Κυριάκο, ούτε την «κόπρο του Αυγεία» δεν μπορείς να καθαρίσεις… Αντιθέτως, της προσθέτεις μια ακόμη στρώση… Με το έθιμο αυτό θα γλυτώναμε οριστικά κι από τον Τσίπρα. Πού να πάει ο Αλέξης για λιοντάρια!… Μια γάτα Ιμαλαΐων είχε δει στο γραφείο του Ψυχάρη και πάγωσε το αίμα του. Την πέρασε για τίγρη της Βεγγάλης…

Επίσης, για τα τραπεζώματα των πολλών καλεσμένων στις τελετές ενθρόνισης, θανατώθηκαν και πάρα πολλές αγελάδες, αλλά αυτό δεν είναι και σημαντική είδηση, αφού όλοι γνωρίζετε ότι τη βασιλεία την πληρώνουν γενικώς όλα τα… βόδια.

Απεδήμησεν εις Κύριον (αλλά σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες δεν έφτασε ακόμη) η γηραιά  βασίλισσα  της γηραιάς Αλβιώνας, η Ελισάβετ. Μόλις 96 ετών!… Μόλις 70 και κάτι χρόνια βασιλείας!… (Πώς την άντεξαν οι αλβιόνοι; Εμείς τρία χρόνια έχουμε τον Μητσοτάκη κι αγανακτήσαμε…). Ήταν, λέει, αρχηγός δεκαπέντε κρατών (καλά, πρόβατα είναι τα κράτη;). Δηλαδή, «άρμεγε» δεκαπέντε κράτη η μεγαλειοτάτη; Αυτές είναι δουλειές!… Τώρα, στην εποχή που ο βασιλιάς και η βασίλισσα (και οι δράκοι) επιτρέπονται μόνο στα παραμύθια, τι σόι κράτη είναι αυτά;

Παγκόσμια θλίψη!… Ο μισός πληθυσμός της Γης παρακολουθούσε, για καμιά δεκαριά μέρες, τις τελετές μέχρι τον ενταφιασμό της. Οι δημοσιογράφοι ανέλαβαν αυτή τη φορά να καθοδηγήσουν τον λαό, ώστε να συμμετέχει στον παγκόσμιο θρήνο. Τα κανάλια παραλίγο να βράσουν και κόλλυβα, για να μοιράσουν στους τηλεθεατές.

Παγκόσμια θλίψη!… Ίδια, ακριβώς, όπως τότε με τον απαγχονισμό του Ευαγόρα Παλληκαρίδη και των άλλων Κυπρίων αγωνιστών από τους Άγγλους στη μαρτυρική Μεγαλόνησο ή σε άλλα μέρη του κόσμου όπου ξεδιπλωνόταν με ανάλογους τρόπους η αγγλική αποικιοκρατία… Βλέπετε, κινδύνευε ο θρόνος (της μεγαλειοτάτης) από τον δεκαεφτάχρονο Ευαγόρα…

Για κάθε άνθρωπο που φεύγει απ’ τη ζωή ευχόμαστε και ζητάμε την παρά Θεού συγχώρηση. Όμως, ούτε τα πεπραγμένα του μπορούμε να σβήσουμε ούτε με το: «ο νεκρός δεδικαίωται» σημαίνει ότι παίρνει γι’ αυτά απαλλαγή. Τέτοιο σβηστήρι μόνο ο Θεός έχει… Επομένως, ας μη βιάζονται πολύ οι πρόθυμοι αγιογράφοι κανενός…

 

Σαν πέθανε η άνασσα Ελισάβετ, ο υιός Κάρολος εστέφθη άναξ… (μπορείτε και να συμπληρώσετε τη λέξη με ό,τι χρειάζεται). Άναξ Κάρολος, ο καμηλιέρης, δηλαδή ο άντρας της Καμίλας. Εκεί στο παλάτι του Μπάκιγχαμ δεν είχαν έναν νεροχύτη να τον πνίξουν μη χαλάσει η ράτσα των γαλαζοαίματων; Δεν κάνει αυτός γι’ αυτή τη δουλειά. Μην είμαστε και πλεονέκτες, που θα ’λεγε κι ο Χατζηχρήστος… Ήδη η λίρα Αγγλίας κατρακυλά και σε λίγο θα γίνει ισότιμη της τουρκικής. Κανείς δεν αγοράζει λίρες με τη φάτσα του Κάρολου. Τουλάχιστον, να ξέρει σε ποια κράτη είναι αρχηγός;

 

Ο καγκελάριος της Αρμενιάς κι ο αντιπεριφερειάρχης Τρικάλων

«…οι δυο συμπεθερέψανε, παντρεύουν τα παιδιά τους…»

Η ώρα η καλή!… Καλά στέφανα!…Να τους ζήσουν!…  Και στα μικρότερα!…

 

Το διαβάσαμε κι αυτό: Σύλλογος δικός μας χόρεψε, λέει, σε εκδήλωση που έγινε για τον Κατσαντώνη. Καλά έκανε και μπράβο του!…

Το χορευτικό του κατέπληξε τους πάντες με τις χορευτικές φιγούρες του. Αναφέρεται (υποστηρικτικά) και η Δώρα Στράτου. Η αείμνηστη, όμως, καθόλου δε συμπαθούσε τις φιγούρες και έπρεπε να είναι σίγουρη ότι κάποια είναι μέρος του χορού, για να την επιτρέψει. Δυστυχώς, πολλοί χοροδιδάσκαλοι μετατρέπουν τους παραδοσιακούς μας χορούς σε χορογραφίες, με τις άσχετες ή αστείες επινοήσεις τους.

Το χορευτικό αυτό απογειώθηκε στην κυριολεξία!!! (τρία τα θαυμαστικά και λίγα είναι…). Ειδικά, όταν χόρεψε τον ύμνο της Αργιθέας, το κλειστό: «ο άρχοντας της Αρμενιάς»…

Έτσι το ακούσατε το τραγούδι στην Αργιθέα, μωρέ; «Ο βασιλιάς της Αρμενιάς» είναι… Σιγά μην είναι άρχοντας που εκλέχτηκε και μάλιστα με απλή αναλογική…

─ Καφιτζή, γιόμ’σις του Καφινείου μι βασιλιάδις σήμιρα. Θα μας πέσει πλάκουμα στου στουμάχι…

─ Δεν είναι σωστό, τραγούδι του ακριτικού κύκλου και των παραλογών να του αλλάζουμε εμείς τους στίχους, τάχα για να δηλώσουμε ότι ουδεμίαν σχέσιν έχουμε με στέμματα και κορώνες. Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούστηκε ως άρχοντας ο συμπέθερος του ρήγα Τρικάλων. Όμως, δε γίνεται να υποστηρίζουμε ότι υπηρετούμε την παράδοση, αλλοιώνοντας τους στίχους των τραγουδιών. Κυρίως, εμείς οι Αργιθεάτες που κληρονομήσαμε αυτά τα εκπληκτικά τραγούδια και ο «κλειστός» χορός είναι στοιχείο της πολιτιστικής μας ταυτότητας.

«Να μη λέτε το κορίτσι σας πριγκίπισσά μου και βασίλισσά μου» είχε πει παλιότερα, ως υπουργός Παιδείας, ο Νίκος Φίλης. Και πώς να το λέμε Νίκο; Σήκω, συντρόφισσα, να πιεις γάλα και να πας στο σχολείο; Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος παλινόρθωσης από τη χρήση των λέξεων. Αυτό το θέμα το έλυσε οριστικά με απόφασή του ο λαός μας σε σχετικό δημοψήφισμα το 1974.

Κλείνοντας: Καμιά πληροφορία ακόμη, αν προσγειώθηκε το χορευτικό ή παραμένει χορεύοντας στα σύννεφα…

 

Γκριν ντηλ, ντήλερς και ντελιβεράδες

Οι πολιτικοί με την πραγματική έννοια του όρου ολοένα και περισσότερο λιγοστεύουν, με φανερό πια τον κίνδυνο να ξεμείνουμε από αυτό το είδος, το οποίο κινδυνεύει σοβαρά με εξαφάνιση… Ο πολιτικός γνωρίζει την ιστορία της χώρας του και τους εθνικούς στόχους, διαβάζει και προβλέπει τα σύγχρονα προβλήματα, προτείνει λύσεις και αγωνίζεται…

Σήμερα έχουμε περιπέσει σε κάτι μεταλλαγμένους που περιφέρονται ως πολιτικοί, με κύριο μέλημα την επικοινωνία και τον εντυπωσιασμό, με μόνη έγνοια την παρουσία τους στην επικαιρότητα σε κάθε ευκαιρία. Μοιράζουν συγχαρητήρια, μαστορεύουν μηνύματα και προσέχουν μην τους ξεφύγει καμιά παγκόσμια ημέρα, χωρίς να πουν τις ανάλογες ευχές τους, ως επιμελείς συναξαριστές της παγκοσμιοποίησης…

Γκριν ντηλ σου λέει ο άλλος και σου ξεριζώνει τα σπλάχνα. Τι είπε, ρε, ο μεγάλος;   Πού το ξεγράδωσε αυτό; Τόσο απλά, ώστε να το καταλάβει κι η θεια-Μήτραινα…

Γκριν ντηλ, πράσινη συμφωνία, πράσινο σανό, πράσινα άλογα και «πράσσειν άλογα».

Πολιτικός είναι αυτός ή ντήλερ; Πολιτικός είναι αυτός ή ντελιβεράς που μεταφέρει στον λαό ό,τι τον διατάζουν;

Ήθελα να ’ξερα σε ποιους απευθύνονται… Μας τάραξαν στις ξένες λέξεις. Κλικ αγουέι, κλικ ιν σοπ, φουλ πας (πήγαινε να σε διαβάσει κάνας παπάς!…) και κάθε μέρα μας ξεφουρνίζουν καινούργιες… Με αυτή την κυβέρνηση, εκεί που δεν ήξερα τίποτε, τα αγγλικά μου έφθασαν στο επίπεδο του Αλέξη…

Γι’ αυτό σας λέω: το πρόβλημα δεν είναι οι πολιτικοί. Είναι εκείνοι που νομίζουν ότι είναι πολιτικοί, ενώ δεν είναι… Πρόβλημα είναι και οι πολίτες που ψηφίζουν για πολιτικούς αυτούς που δεν είναι πολιτικοί…

 

Φραγμός στο φράγμα

Από το «σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω» περάσαμε στο «πνίξε με, να αναπτυχθώ». Όλο και κάποιος αγάς προσφέρεται να μας το εξασφαλίσει… Το πνίξιμο…

Έλα, όμως, που κάποιοι δε θέλουν να πνιγούν… Και αντιδρούν, αγά μου, και αναπτύσσουν αντιαναπτυξιακές δράσεις και αντιστέκονται… Στο πνίξιμο…

Διότι:

Αν θέλουν κάποιοι να πνιγούν, δε σημαίνει ότι πρέπει να πνιγούν κι αυτοί που δε θέλουν…

Αν θέλουν κάποιοι να τους πνίξουν, δε θα καθίσουν και με τα χέρια σταυρωμένα …

Αν θέλουν φράγματα όσοι δε θίγονται, καλά είναι πρώτα να ρωτούν αυτούς που πνίγονται. Και να σιωπούν. Κοινώς, να το… βουλώνουν…

 

Το θέμα που κυριάρχησε το φετινό καλοκαίρι στην Αργιθέα ήταν για το φράγμα Αυλακίου και τις θετικές γνωμοδοτήσεις περιφέρειας και δήμου επί της μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεών του. Κατά περίεργο και ανεξήγητο τρόπο προηγήθηκε η απόφαση της περιφέρειας από εκείνη του δήμου. «Πέρασε η σκύλα τον λαγό», λένε στο χωριό μου… Αυτά έχει η τοπική αυτοδιοίκηση, αυτοχειρίαση πες καλύτερα…

 

Ερώτημα: Με ποιο δικαίωμα ορισμένοι αποφασίζουν  να  καταστρέψουν ένα κομμάτι του δήμου (κοιλάδα Αχελώου), για να φέρουν τάχα ανάπτυξη στο υπόλοιπο  κομμάτι που απομένει; Θα πουλήσουμε τους Γρυμπιανίτες και όλους τους παραποτάμιους, για να σώσουμε τους Κνισοβίτες; (πού του βρη’ταν αυτό γραμμένου;)…

 

Τον Αύγουστο, στην Παναγία Επισκοπή του Δένδρου Βραγκιανών, έγινε ημερίδα για το θέμα αυτό. Την οργάνωσαν οι θιγόμενοι από το φράγμα κάτοικοι της κοιλάδας. Η τριμελής επιτροπή τους (Γιώργος, Κατερίνα, Φάνης) που ανέλαβε τον συντονισμό ενημέρωσης και δράσεων, πραγματοποίησε μια άψογη σε οργάνωση και διαδικασία εκδήλωση. Της αξίζουν συγχαρητήρια. Εντυπωσιακή η συμμετοχή (αρνητών, φωνασκούντων, οικολογούντων και αντιδρώντων που λέει κι ένας αρθρογράφος, αν και για άλλη μια φορά τους μέτρησε λάθος) και αμείωτο το ενδιαφέρον  μέχρι τη λήξη της.

Εξαιρετική η κεντρική εισήγηση του καθηγητή στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο και νομικού στο Δίκαιο του Περιβάλλοντος, Γιώργου Μπάλια, ο οποίος με απλά λόγια, με συντομία και σαφήνεια εξήγησε και ενημέρωσε για πολλά άγνωστα, σχετικά με τη νομοθεσία αλλά και τους τρόπους που επιτίθενται τα συμφέροντα και στους δικούς μας τόπους. Όλοι καταλάβαμε ότι πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, απέναντι σ’ αυτούς που έρχονται με ανοιχτά στόματα και νύχια ακονισμένα στην περιοχή μας… Εύστοχες ήταν και οι τοποθετήσεις των υπόλοιπων ομιλητών και οι πολλές ερωτήσεις των συμμετεχόντων προς τον καθηγητή.

 

Απουσίαζαν οι άρχοντες του τόπου… Πλην τριών δημοτικών συμβούλων (δύο του ΟΧΙ κι ενός του ΝΑΙ) ουδείς άλλος. Φαίνεται ότι έπεσαν μαζεμένες οι ανειλημμένες υποχρεώσεις κι έτσι έχασαν την ευκαιρία να εξηγήσουν τη θέση τους. Μάλλον η Αμφιλοχία απ’ όπου ξεκίνησε και ήρθε στην ημερίδα ο Χρήστος Σακαρίκας ήταν πιο κοντά στην Επισκοπή. Ήρθε η Άρτα (Αντώνης Κασσυβάκης, Ελευθερία Κοσσυβάκη, Χρήστος Καπερώνης) και τα Γιάννενα (Γιώργος Ζάψας) και δεν ήρθαν τα Βραγκιανά!…

Παρών κι ο Γιώργος Μαργώνης, εκπρόσωπος της Ομοσπονδίας Ραδοβυζινών. Απ’ το αργιθεάτικο κίνημα της ακινησίας κανείς δεν κινήθηκε. Όμως, σ’ αυτό  φταίει ο Γιώργος Κόνιαρης που δεν είχε μαζί του το κλαρίνο, να παίξει κάνα τραγούδι και να ακολουθήσει χορός. Πώς να έρθουν αυτοί που σώζουν την Αργιθέα χορεύοντας;…

 

Σιγή ιχθύος κι από το Δίκτυο Πίνδος. Δίκτυο είμεθα, θα πιάσουμε ιχθείς όταν γίνει η λίμνη, ας σιωπήσομεν ως και οι ιχθείς, σκέφτηκαν… Χώρια  που θα στήσουμε κι άλλα δίκτυα: Δίκτυο με λίμνες, Δίκτυο με Φράγματα, Δίκτυο με δίκτυα (πλήρης δικτύωση…). Κατόπιν τούτων, ας προσαρμοστούν και τα πλησίον του Αχελώου καταστήματα εστίασης και να συγκροτήσουν δίκτυο με ψαροταβέρνες.

 

Παλαιόθεν οι κατακτητές ζητούσαν από εκείνους που ήθελαν να κατακτήσουν «γην και ύδωρ», ως σύμβολα υποταγής. Νη δίνετε, βρε παιδιά, γην και ύδωρ!… Δώστε τους τίποτε άλλο!… Δώστε μπίρες στην ανάγκη, μη σας πουν κι αφιλόξενους… Αλλιώς, ετοιμαστείτε να σας δίνουν αυτοί εμφιαλωμένα νερά κι από τη βρύση του χωριού σας (να τα αγοράζετε, εννοείται…).

 

Είμαστε υπέρ των υδροηλεκτρικών, δηλώνει η κυβερνώσα παράταξη.

Εμείς είμαστε υπέρ των αιολικών και υπέρ των υδροηλεκτρικών η μείζονα αντιπολίτευση.

Υπέρ της περιοχής είναι κανείς;

Κι εγώ είμαι υπέρ του Ολυμπιακού και της Αναγέννησης Καρδίτσας, αλλά αυτό δε βλάπτει και δεν προκαλεί καμιά καταστροφή στον τόπο μου…

 

Όσμωση και προσλαμβάνουσες…

Προσπαθούσα να καταλάβω για ποιους λόγους το δημοτικό μας συμβούλιο έδωσε θετική γνωμάτευση για τη μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων του φράγματος Αυλακίου. Μέχρι που διάβασα το κείμενο της εισήγησης… Μου λύθηκαν οι απορίες κι ο αφαλός απ’ τα γέλια, αν και δεν είναι καθόλου για γέλια… Το κείμενο αυτό είναι ήδη δημοσιοποιημένο κι όποιος θέλει το βρίσκει και το διαβάζει. Κατά τη γνώμη μου, είναι ένα κείμενο μνημείο αντιφάσεων, κυνικότητας και απόπειρας δικαιολόγησης των αδικαιολόγητων. Κείμενο για μελέτη από τον ιστορικό του μέλλοντος, αλλά το ζήτημα είναι πώς θα γλυτώσουμε επί του παρόντος…

Όταν έφτασα στο σημείο: «Ποια είναι η όσμωση από τις επίσημες προσλαμβάνουσες», κατάλαβα ότι εκεί ακριβώς διαλύθηκε κάθε αμφιβολία στους δημοτικούς συμβούλους και ανυπομονούσαν ν’ αρχίσει η ψηφοφορία για να δώσουν το ΝΑΙ, μη φύγει η ανάπτυξη απ’ τον τόπο. Μην κοιτάτε τους τρεις του ΟΧΙ… Αυτοί μυρωδιά δεν πήραν από την ώσμωση κι από προσλαμβάνουσες τίποτε δεν προσέλαβαν… Φασκελωκουκούλωστα!…

Θα σταθώ για σχολιασμό μόνο σε τρία σημεία:

Στην αρχή αναφέρεται: «Δυστυχώς, όμως, η απόφασή μας είναι γνωμοδοτική». Τότε τι σας εμπόδιζε να δώσετε αρνητική γνωμοδότηση, να είναι  και σύμφωνη με τη θέση της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων που κατακλύζονται; Δηλαδή, αν ήταν δεσμευτική, θα ψηφίζατε ΟΧΙ;

Ακολουθούν εφτά ερωτήματα σχετικά με το τι έχει βαρύτητα. Έχει ιδιαίτερη βαρύτητα (οχτώ οι βαρύτητες) να εντρυφήσετε στους προβληματισμούς, αν και το θέμα αυτό μελετήθηκε διεξοδικά όταν έπεσε το μήλο στο κεφάλι του Νεύτωνα. Παρ’ ημίν και εις  κοιλάδαν Αχελώου βαρύτητα έχουσι τα κουρδουμπούλια απ’ τα πλατάνια και τα κούμαρα της περιοχής, εν αντιθέσει προς την ελαφρότητα που απαντάται στα φούμαρα…

Τέλος, πάμε στα ανταποδοτικά. Για να συνεννοούμαστε, σύμφωνα με πρόσφατη διευκρίνηση, ανταποδοτικά είναι και τα σκουλήκια που βάζουν οι ψαράδες στα αγκίστρια. Μόλις τσιμπήσει το ψάρι ούτε που θα καταλάβει μετά πώς θα βρεθεί στο τηγάνι… Έτσι και κάνει η εταιρεία αυτά που περιγράφονται, θα φαλιρίσει και θα γλυτώσουμε απ’ το φράγμα, αλλά δύσκολο είναι να βρεις εταιρεία κορόιδο. Αυτοί σου παίρνουν τη χάντρα απ’ το μάτι.

Από το πλούσιο πακέτο εντύπωση μου έκανε ότι:

Διασφαλίζεται η αποζημίωση της ιδιοκτησίας κάθε πληττόμενου στο πενταπλάσιο  της αντικειμενικής τους αξίας. Οι αναμνήσεις αυτών των ανθρώπων θα αποζημιωθούν κι αυτές στο πενταπλάσιο; (ποιος επιδίκασε εξωδικαστικά και ερήμην των ενδιαφερομένων το πενταπλάσιον;).

Το 75% τουλάχιστον των εργαζομένων θα είναι Αργιθεάτες μόνιμοι κάτοικοι. Αυτό θα το προσπερνούσα, αν δεν τρώγαμε σχετικό δούλεμα από τον Κοσσυβάκη: «Καλά, δεν πρέπει να πάρουν κι από μας τους Αρτινούς εργάτες; Από κοινού δεν έχουμε το ποτάμι; 50 – 50 είναι το σωστό, πώς το δεχτήκατε;». Λησμονείς, Αντώνιε, του είπα, ότι εμείς διευκολύνουμε την εταιρεία; Το έργο θα γίνει από Αργιθεάτες και Πακιστανούς, όχι με περατιανούς…

Θα δημιουργήσουν πρότυπο οικισμό στα Γρυμπιανά με πλατεία, γήπεδο, εκκλησία κι άλλα πολλά. Λογικό είναι. Αφού θα κάνουν την περιοχή νεκροταφείο, χρειάζεται και μια εκκλησία. Και ψάλτες θα φέρουν οι ισχυρές εταιρείες. Έχουν και δεξιούς και αριστερούς στις αποθήκες τους. Προτείνω η εκκλησία να είναι αφιερωμένη στον θεό Ποσειδώνα, που είναι θεός της θάλασσας. Τι τον πειράζει να γίνει και θεός της δικής μας λιμνοκοιλάδας; Θα κάνουμε και σχετικό πανηγύρι με τα όργανα πληρωμένα από την εταιρεία… Επίσης θα κατασκευαστεί συνεδριακό κέντρο και χώρος με κλίνες στα Γρυμπιανά ή στην Πράβα. Κλινοσκεπάσματα θα φέρνετε δικά σας. Άντε, που τα περιμένετε όλα απ’ την εταιρεία…

 

ΟΧΙ

Σήμερα η πατρίδα μας και οι όπου γης Έλληνες γιορτάζουμε πάλι την επέτειο του ΟΧΙ. Ένα ΟΧΙ περήφανο και θαρραλέο απέναντι στους εισβολείς και επίδοξους κατακτητές. Το έπος του 40! Το πραγματοποίησαν οι πατεράδες μας, οι παππούδες μας κι ο λαός μας ολόκληρος, οι «παρά δύναμιν τολμηταί και παρά γνώμην κινδυνευταί», όπως λέει κι ο Θουκυδίδης. Ας είναι αυτό το ΟΧΙ οδηγός μας, για να λέμε τα δικά μας ΟΧΙ, όπου χρειάζεται…

Χρόνια πολλά με υγεία και ειρήνη!

 

28/10/2022