Η σύλληψη του Λαρισαίου που έγινε «viral» στο διαδίκτυο: «Θέλω να ζήσω την οικογένειά μου»

Γιατί όμως η συγκεκριμένη σύλληψη προκάλεσε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον; Είναι, απλά και μόνο, το αίσθημα της αδικίας και η δυσφορία που αισθάνεται κανείς, όταν διαβάζει πως ένας 16χρονος συλλαμβάνεται επειδή προσπαθεί να βγάλει το μεροκάματό του; Οι αστυνομικοί του τμήματος Κατερίνης, εφαρμόζοντας το νόμο, αφού είχε γίνει ανώνυμη καταγγελία, δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Ποιος ήταν αυτός που έκανε την καταγγελία; Ένας νόμιμος επιχειρηματίας που πληρώνει την εφορία του και δεν δέχεται ένας πλανόδιος, ακόμα και ανήλικος, να στερεί από την δική του επιχείρηση κάποια έσοδα ή μήπως άλλοι πλανόδιοι μικροπωλητές της περιοχής που δεν θέλουν στα πόδια τους έναν… ανταγωνιστή; Μήπως μιλάμε για το «καρτέλ της φτώχειας» ή για το «καρτέλ της εκμετάλλευσης»; Που φτάνουν τα όρια του νόμου και γιατί ζητάμε από τα αρμόδια όργανα, σε τέτοιες περιπτώσεις να κλείνουν τα μάτια;

Η ιστορία του Παρασκευά αγγίζει όλα τα παραπάνω, μα, σίγουρα, πολύ περισσότερες πτυχές ενός ανύπαρκτου κράτους πρόνοιας. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…

Ο νεαρός Λαρισαίος μικροπωλητής έγινε μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα πασίγνωστος, όχι μόνο στην πόλη της Λάρισας, επειδή ο πρώην μπασκετμπολίστας Τεο Λιάκος, για να τον βοηθήσει στην προώθηση των προϊόντων του, άρχισε να ανεβάζει στο Youtube, βίντεο, τα οποία έδειχναν τον Παρασκευά να παρουσιάζει τα προϊόντα του με έναν τρόπο πραγματικά μοναδικό. Οι διάλογοί τους και περισσότερο ο τρόπος με τον οποίο ο μικρός Παρασκευάς χρησιμοποιεί τις λέξεις για να περιγράψει τα προϊόντα του, τον έκαναν τόσο δημοφιλή, που είδε τους τζίρους του να ανεβαίνουν κατακόρυφα. «Από κει που έβγαζα ένα με δυο (1-2) ευρώ, μεροκάματο τη μέρα, έφτασα στα δέκα με δεκαπέντε (10-15) μου λέει ο ίδιος και το πρόσωπό του λάμπει.

Αυτή του η δημοσιότητα ήταν και το κλειδί… της εξέγερσης του διαδικτύου, μόλις έγινε γνωστό πως συνελήφθη από τους αστυνομικούς της Κατερίνης. «Δεν είναι η πρώτη φορά», μου λέει. «Γίνεται καταγγελία και με πιάνουν. Κάνουν κατάσχεση των προϊόντων μου και το πρόστιμο είναι 200 ευρώ. Ακολουθεί δικαστήριο. Πώς να τα πληρώσω;», μου εξηγεί, την ώρα που προσπαθώ να καταλάβω τι κρύβεται πίσω από αυτή την ιστορία ενός παιδιού, που δεν είναι μοναδικός στο είδος του. Τον ρωτάω να μου πει πως έφτασε να γίνει μικροπωλητής και ποια τα όνειρά του.

«Είμαι 16 χρονών… έχω τέσσερα αδέρφια που πηγαίνουν σχολείο. Σταμάτησα το σχολείο όταν ήμουν 13 για να παντρευτώ. Έχω και ένα γιο…», μου λέει και σκέφτομαι από μέσα μου, ποιος ο ρόλος του κράτους στη διαπαιδαγώγηση μιας ομάδας πληθυσμού, που ακολουθεί τις παραδόσεις της. «Εδώ και τρία χρόνια πουλάω στους δρόμους μικρά πραγματάκια, για να μπορέσω να ζήσω την οικογένεια μου. Τώρα τελευταία, που με αναγνωρίζει ο κόσμος, εξαιτίας των βίντεο που έχουμε κάνει με τον Τεο, βγάζω κάποια επιπλέον χρήματα. Είναι όμως δύσκολα…».

Τον ρωτάω τι δουλειά ονειρεύεται να κάνει. «Μόλις γίνω 18 θα μπορώ να κάνω τα πάντα. Δεν ξέρω τι δουλειά θέλω να κάνω. Θα κάνω όμως τα πάντα για να ζήσω την οικογένειά μου».

«Αν είχες μπροστά σου αυτόν που σου έκανε την καταγγελία, τι θα του έλεγες», τον ρωτάω, και πριν προλάβω να ολοκληρώσω, μου απαντάει:

«Καλά ρε αδερφέ, εμένα που βγάζω λίγα ευρώ τη μέρα για να ζήσω την οικογένειά μου, βρήκες να καταγγείλεις;»

Η ιστορία του Παρασκευά είναι μια ιστορία που αφορά εκατοντάδες νέα παιδιά σε ολόκληρη τη χώρα. Μια ιστορία που δεν έχει την «εκμετάλλευση», όπως άλλες, αλλά που αναδεικνύει, όμως, πως εδώ δεν υπάρχει καμία ιδιαίτερη μέριμνα για τα παιδιά εκείνα που δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν σε συνθήκες «κανονικές».

Από την άλλη, όμως, τι είναι «κανονικό» τελικά στη χώρα αυτή;

onlarissa.gr/Του Λευτέρη Παπαστεργίου