«Τα συνήθη υποζύγια πληρώνουν το μάρμαρο» Η Λαϊκή Συσπείρωση για τα ειδοποιητήρια του Δήμου Τρικκαίων για οφειλές

Τις τελευταίες μέρες χιλιάδες συμπολίτες μας βρέθηκαν αντιμέτωποι με την απαράδεκτη πρακτική της Δημοτικής αρχής να επιδώσει χιλιάδες ειδοποιητήρια για «οφειλές» τους στο Δήμο , χρησιμοποιώντας ως εργαλείο είσπραξης νόμο για κατασχέσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς. Ένα νόμο που εφαρμόστηκε από τις κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και διατηρείται στο ακέραιο από την αυτοαποκαλούμενη «κυβέρνηση της Αριστεράς» των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μ’ αυτό το νόμο συμφωνεί , όπως αποδείχτηκε και στην πράξη, η συντριπτική πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου Τρικκαίων.
Οι δημοτικοί σύμβουλοι της Λαϊκής Συσπείρωσης έχουμε αναδείξει πολλές φορές ότι αγωνία και προσανατολισμός και αυτής της δημοτικής αρχής είναι πως θα εισπράξει τις «οφειλές» των δημοτών , που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι φόροι, τέλη και χαράτσια. Η δημοτική αρχή εφαρμόζει πλήρως τις οδηγίες και τεχνικές κατευθύνσεις των κρατικών μηχανισμών (Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, Οικονομικό Παρατηρητήριο) για να επιτεθεί στα συνήθη υποζύγια.
Οι αναφορές του Δημάρχου περί ισονομίας μεταξύ αυτών που πληρώνουν και αυτών που δεν πληρώνουν δεν είναι τίποτα άλλο παρά έντεχνη προσπάθεια να καλλιεργηθεί ο κοινωνικός αυτοματισμός, να στραφεί ο κάθε δημότης ενάντια στο γείτονά και το συμπολίτη του και όχι στην πολιτική που του φορτώνει συνεχώς φόρους, χαράτσια, κατασχέσεις.
Όλα τα δημοτικά τέλη και οι φόροι που έχει επιβάλλει η τοπική διοίκηση είναι μέτρα άδικα για το λαό μας. Είτε αυτό λέγεται εισφορά σε χρήμα , είτε ελεγχόμενη στάθμευση, είτε τέλος ταφής ,είτε οτιδήποτε άλλο(τραπεζοκαθίσματακ.τ.λ.)
Ο λαός μας τα έχει πληρώσει ήδη με τη γενική φορολογία ( φόρο εισοδήματος ,ΦΠΑ σε είδη πρώτης ανάγκης, ΕΝΦΙΑ , τέλη στη ΔΕΗ κ.α) και καλείται να ξαναπληρώνει και σε τοπικό επίπεδο .
Την ίδια ώρα η δημοτική αρχή δε δείχνει τον ανάλογο ζήλο να διεκδικήσει τις οφειλές του ελληνικού αστικού κράτους και των κυβερνήσεων προς την τοπική διοίκηση που αυθαίρετα παρακρατούνται. , παρότι υπάρχουν ψηφισμένοι νόμοι για τους πόρους της .Νόμοι του Καποδιστρία χθες ,νόμοι του Καλλικράτη σήμερα, νόμοι που η συντριπτική πλειοψηφία των Δημάρχων στηρίζουν. Τους αναφέρουμε όχι γιατί συμφωνούμε με τους συγκεκριμένους νόμους για την χρηματοδότηση της τοπικής διοίκησης αλλά για να αναδείξουμε τη μεγάλη υποκρισία δημάρχων που επικαλούνται αυτούς τους νόμους κατά το δοκούν.
Οι οφειλές του κράτους που δεν αποδίδονται τα τελευταία 20 χρόνια προς την τοπική διοίκηση ξεπερνά τα 15 δις ευρώ , που στο δήμο Τρικκαίων αντιστοιχούν σε πάνω από 120 εκ. ευρώ, δηλαδή δύο ετήσιοι προϋπολογισμοί!! Στο κρατικό προϋπολογισμό του 2016 γίνεται παρακράτηση 1,2 δις ευρώ και από το Δήμο Τρικκαίων προβλέπεται παρακράτηση τουλάχιστον 9 εκ. ευρώ!! Σ’ όλα αυτά συνυπολογίζονται και οι μειώσεις της κρατικής χρηματοδότησης προς την Τοπική Διοίκηση για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης από το 2009 έως σήμερα . Μειώσεις που ξεπερνούν το 65% .
Μπροστά σ’ αυτό το τοπίο, που διαμορφώσαν με τις πολιτικές τους όλες οι κυβερνήσεις , η δημοτική αρχή επιλέγει να ξεσπάσει επιτιθεμένη στο συνήθη και εύκολο στόχο, που είναι ο λαός των Τρικάλων , αφήνοντας στο απυρόβλητο τις υποχρεώσεις του κράτους, τη διεκδίκηση και τη σύγκρουση με τις κυβερνήσεις
Σαν να μην έφθαναν όλα τα παραπάνω η Δημοτική Αρχή συνάπτει και δάνειο με το ταμείο παρακαταθηκών και δανείων 11,8 εκ ευρώ . Στη λήψη του δανείου η δημοτική αρχή επικαλείται την ανάγκη για πληρωμή οφειλών του Δήμου προς προμηθευτές, επιχειρήσεις, εργαζόμενους.
Βεβαίως δεν υπάρχει καμία αντίρρηση να πληρωθούν εργαζόμενοι, προμηθευτές κ.α.. που μένουν απλήρωτοι από το δήμο εδώ και χρόνια. Όμως για μία ακόμα φορά το μάρμαρο το πληρώνουν πάλι οι δημότες. Για τα 25 χρόνια αποπληρωμής του δανείου οι Τρικαλινοί θα πληρώσουν κεφάλαιο και τοκοχρεωλήσια πάνω από 25 εκ ευρώ.
Αποδεικνύεται περίτρανα ότι η τοπική διοίκηση είναι αναπόσπαστο μέρος της κρατικής αστικής διοίκησης αποτελεί το μακρύ της χέρι, πιο μακρύ δεν γίνεται. Επιβεβαιώνεται ότι η πολιτική της δημοτικής αρχής είναι να στηριχθεί η λειτουργία του δήμου, η πληρωμή προμηθευτών , εργαζομένων κ.α. από τη συνεχή και εξαντλητική φοροεπιβάρυνση του Τρικαλινού λαού. Σε κάθε περίπτωση ισχύει «είτε το αυγό πέσει στην πέτρα είτε η πέτρα στο αυγό πάντα το αυγό την πληρώνει.»