Θέμος Aναστασιάδης: Η συγκλονιστική συνέντευξή του πριν 3 χρόνια: «Τα ισοπέδωσα όλα. Ό,τι πίστευα. Για πρώτη φορά πήγα σε εκκλησία και γονάτισα»

Ο Θέμος Αναστασιάδης έπαιρνε συνέχεια συνεντεύξεις. Έδινε όμως σπάνια συνεντεύξεις. Πριν τρία χρόνια ο δημοσιογράφος που έφυγε στα 61 του χρόνια νικημένος από τον καρκίνο έδωσε μια συγκλονιστική συνέντευξη στο περιοδικό Crash του Γιώργου Τράγκα.
Εκεί μιλάει για τη στιγμή που λύγισε… Όταν αρρώστησε αγαπημένο του πρόσωπο… Διάβασε ένα απόσπασμα της συνέντευξης

Στενοχωριέσαι όταν χαλούν οι φιλίες σου;
«Δεν προλαβαίνω. Έχω δύο-τρεις φίλους από παλιά, εκτός δημοσιογραφίας, με τους οποίους προσπαθούμε να είμαστε πάντα φίλοι και να αδιαφορούμε για τους καιρούς που περνούν, οι οποίοι καιροί επηρεάζουν βαριά τους ανθρώπους και καμία φορά -μέσα στην κρίση τώρα- έχουν χαλάσει οικογένειες. Δηλαδή, υπάρχουν οικογένειες που περιμένουν τα παιδιά και ο γιος να ζουν από τη σύνταξη του παππού, το οποίο θεωρώ ότι είναι η τελευταία ξεφτίλα, και γι’ αυτό όλοι μαζί ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ. Κατάλαβες; Δηλαδή, πιο κάτω δεν πάει».

Φοβάσαι για τα παιδιά σου;
«Όπως όλοι οι Έλληνες σήμερα, φοβόμαστε για τα παιδιά μας γιατί δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει αυτή η ιστορία και κυρίως το γεγονός ότι η Ελλάδα περιθωριοποιείται. Για πολλά χρόνια, το όνειρο του μέσου Έλληνα ήταν να τα δώσει όλα για το παιδί του και να μπορέσει το παιδί του να σπουδάσει στο εξωτερικό… Τώρα αυτό το όνειρο του μέσου Έλληνα το κατέστρεψαν γιατί του πήραν τη δυνατότητα να σπουδάσει το παιδί του -είτε εδώ είτε έξω- και, επίσης, έχασε την περηφάνια του να πει ότι ήρθε μετά το παιδί μου και βρήκε δουλειά εδώ κι εκεί, και τον ανάγκασαν να σέρνεται και να γλείφεται, γελοία κομματόσκυλα οιασδήποτε αποχρώσεως. Υπό αυτήν την έννοια, δηλαδή, θεωρώ ότι έχω αγωνία για τα παιδιά, αλλά έχω και μια βαθιά πίστη στο DNA του Έλληνα, το οποίο το θεωρώ διαφορετικό από τους άλλους, είμαι λίγο του “This is Sparta” από τους “300”. Νομίζω ότι στο τέλος θα κερδίσει το DNA του Έλληνα, θα κερδίσει και τους μέσα και τους έξω εχθρούς».

Τελευταία φορά πότε έκλαψες;
«Μία φορά που υπήρχε ένα πρόβλημα υγείας σε ένα πολύ κοντινό μου πρόσωπο, τότε μόνο. Δόξα τω Θεώ ξεπεράστηκε. Αλλά τότε τελείωσε ο κόσμος. Εκεί ήταν η ώρα που…».

Το πρόσωπό του συσπάται. Βουρκώνει. Η ανάμνηση πονάει. Παύση. Προσπαθεί να ανασυνταχθεί για να συνεχιστεί η κουβέντα μας. Δυσκολεύεται πολύ. Είναι συντετριμμένος. Φαίνεται να ξαναζεί τις στιγμές εκείνες…

Αναθεώρησες τις προτεραιότητές σου;
«Τα ισοπέδωσα όλα. Ό,τι πίστευα. Για πρώτη φορά πήγα σε εκκλησία και γονάτισα. Ζήτησα να σωθεί το άτομο αυτό και να πάρει εμένα. Ήταν και ένας παπάς εκεί, ο οποίος δεν με ήξερε, γιατί ήταν σε μία ελληνική εκκλησία πριν πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Μου λέει “δεν έχω δει τόσο συντετριμμένο άνθρωπο”».