Το μπαλκόνι 2

Τα βήματα ασυναίσθητα με οδηγούν πάλι στο μπαλκόνι. Νομίζω πως είναι Κυριακή. Ο καιρός όσο πάει και σφίγγει. Πόσο μου λείπει να βολτάρω στους δρόμους των πόλεων του κόσμου. Υπομονή σκέφτομαι.  Οι καιροί χάσανε την ελευθερία και τον αυθορμητισμό τους. Εμείς όχι!!

Κι οι σκέψεις περιφέρονται μαζί με τις στάλες της βροχή που άρχισε πάλι…………

Περιμένεις από το κράτος και το κοινωνικό σύνολο να σε κάνουν χαρούμενο και να σε φέρουν ένα βήμα κοντά στην οποία ευτυχία και δεν το έμαθες ακόμα, ότι άδικα προσμένεις. Το κράτος έχει σκοπό να συμμαζεύει τις μάζες από τις χαρές και οι κοινωνίες μετά σαν αντίδραση σε αυτό, τρώγονται μεταξύ τους.

Όμως κάποια στιγμή κατανοείς, ότι η προσωπική σου ευτυχία δεν είναι μια επίκτητη ιδιότητα, αλλά μια εσωτερική ανάγκη που αφορά μόνο έναν.

Για την καρποφορία, την ευδοκίμηση και την ευστοχία σου να βασίζεσαι μόνο στον άνεμο. Σε αυτόν να φωνάζεις δυνατά και με λαχτάρα τις χαρές και τις λύπες σου. Ναι!! Αυτό είναι μια ευτυχισμένη στιγμή!

Να δεις που  ο ιός μετακομίζει από πόλη σε πόλη, ψάχνοντας να εδραιωθεί. Κάθε αστικό μέρος είναι κακιασμένος τόπος κάτι σε φάντασμα, σύμφωνα με τους δημοσιογράφους και φταίνε οι χαρακτήρες, λες κι έχουν να κάνουν με καρτούν. Στο τέλος θα μας πούνε ξεκάθαρα και για τον αέρα κάθε πόλης, ότι είναι μολυσμένος. Μην αναπνέετε!!

Από την άλλη κάποιοι  γιατροί, πιότερο να κάνουνε χαρτιά-αναφορές ή να συσπειρώνονται σε φωνές διαμαρτυρίας για προσωπικό και κλίνες, από το να   κουνάνε το δάκτυλο και να μας απειλούν αν πιάσουν κανέναν που δεν πιστεύει στον ιό, θα τον αφήσουν εκτός κλίνης(προκρούστειας άραγε;) Υπάρχουν κι ζητούντες το «επί τον τύπον των ήλων» . Μπορείς να τους πείσεις; Εκεί θα  υποκλιθώ!

Τρίζουν τα κόκκαλα του Ιπποκράτη. Ένας βρε παιδιά να μας πει πως να προφυλάξουμε το αμυντικό μας σύστημα ,πως να προσέχουμε και τι να τρώνε ιδίως οι ευπαθέστεροι, να μας παροτρύνουν να κόψουμε τσιγάρο, λιπαρά και ότι άλλο έχει σχέση με τα καθαρά μας πνευμόνια….σιγά τώρα ! Αυτά δεν είναι ιατρικά.  Μας φτάσανε να πιστεύουμε τα απίστευτα!!

Όποιον γιατρό με τρομοκρατεί τον «διαγράφω» και ψάχνω με το λυχνάρι να βρω έναν ισορροπημένο που αξίζει  ξανά ένα χειροκρότημα στα μπαλκόνια.

Κύριοι το ξέρουμε ότι μόνος είσαι στο κρεβάτι του νοσοκομείου ,είτε έχεις κορονοιό, είτε καρκίνο, είτε έμφραγμα. Δεν χρειάζεται να αναμασάτε του κάθε ενός ασθενή την ανάρτηση που λέει πόσο μόνος ήτανε, πόσο δύσκολα πέρασε για να μας κάνετε να κατουρηθούμε επάνω μας. Αν βρεθείς σε νοσοκομείο, ποτέ δεν περνάς καλά .Δεν είναι ταβέρνα . Όλοι το ξέρουν αυτό!!

Βοηθήστε μας ,όσο μπορείτε. Αυτό είναι και η δουλειά σας.

Αφήστε την τρομολαγνεία και τις απειλές στους πολιτικούς. Αυτή είναι η δουλειά τους.

ΥΓ: Κάπου το διάβασα μα δε θυμάμαι που…. ”Μέσα στα σώματα που φοβούνται τον τάφο, είναι η ζωή που αναζητά τη ζωή.”

Ο κατά συρροή ονειροπόλος

                                                                                          Δημήτρης  Νούλας