Το παπαδάκι…

Μια φορά κι ένα καιρό μέσα στην εκκλησιά της γειτονιάς, οι καμπάνες χτύπησαν χαρμόσυνα για το κάλεσμα στη χαρά της Κυριακής. Χειμώνας ακόμη με το κρύο να παραμονεύει, παρά τις χαριτωμένες αχτίδες του βασιλιά της μέρας που μόλις ξύπνησε τινάζοντας την πάχνη από πάνω του, να χαϊδεύουν τη φύση και τα πρόσωπα των φασκιωμένων πιστών που συνέρρεαν στην αγαπημένη τους εκκλησιά.
Μέσα στην ολόφωτη ζεστή φωλιά του αγαπημένου τους ναού, όλα άλλαζαν. Η θαλπωρή, το φως των κεριών , τα χαρούμενα πρόσωπα των αγίων , το θυμίαμα, καλωσόριζαν ως τέλειοι οικοδεσπότες τους συνδαιτυμόνες τους στη θεϊκή τράπεζα. Κι οι άνθρωποι ήρεμοι προσεκτικοί απολάμβαναν την τροφή της πίστης μέσα από τα λόγια των ευχών και ύμνων.
Οι ιερείς ευλαβικά να ιερουργούν την Θεία Λειτουργία τα παπαδάκια με τις στολές τους να βοηθούν με το θυμιατό, το ζέον, τα μανουάλια ,το αντίδωρο.
Πραγματικά ελάφρυνε η ψυχή και με το Δι ευχών άρχιζε η έξοδος από τον ιερό χώρο. Όμως αυτή η έξοδος συνοδεύτηκε από μια αποστομωτικά σκανδαλιστική εμπειρία. Στην είσοδο-έξοδο του Ναού υπήρχαν ζητιάνοι , όπως βρίσκονται σε κάθε εκκλησία, αλλά και σε κάθε δημόσιο χώρο πχ σε σούπερ μάρκετ σε πλατείες κι αλλού.
Ξάφνου… ένα μικρό παιδί φορώντας ένα «ρασάκι» βγήκε κι άρχισε να διώχνει τους ζητιάνους. Μετά την πρώτη μου έκπληξη, δεν αντέδρασα μα συνέχισα το δρόμο μου. Το μετάνιωσα που δεν αντέδρασα το ομολογώ.
Πιστέψτε με το όλο γεγονός δεν έχει να κάνει με το παιδί , γιατί απλά μπορούσε να είναι και κάποιος ενήλικας. Το ζήτημα είναι πως το παιδί που πριν κρατούσε το θυμιατό στα χέρια του και βρίσκονταν στον ιερό χώρο του ναού μαζί με τους κληρικούς, αυτό το ίδιο παιδί πετάχτηκε έξω με ένα τρόπο απαράδεκτο και έδιωχνε άτομα από δημόσιο χώρο τα φώναζε να φύγουν μπροστά στα μάτια πολλών ανθρώπων.
Αναρωτιέμαι η ορθόδοξη πίστη που διδάσκεται αυτό το παιδί από κάποιους τι πρεσβεύει; Τον κεκονιασμένο τάφο του φαρισαίου; Τι;;; την αγάπη στον πλησίον, στον αναξιοπαθούντα στον πονεμένο; Στον φτωχό;;; Πως μεγαλώνει αυτός ο μικρός; Με την αγάπη οδηγό ή το μίσος; Κι από τη άλλη η σχέση με το Θεό δεν είναι σχέση με τον άνθρωπο που θεωρούμαστε εικόνες Θεού; Όταν ενηλικιωθεί τούτος ο μπόμπιρας τι παιδικές εμπειρίες θα έχει;
Ειλικρινά μπορεί αυτοί οι ζητιάνοι να είναι οι «μη αληθινοί». Ο τρόπος ενός ανήλικου έξω από ιερό ναό είναι ο ενδεδειγμένος; Κι απορώ γιατί στάλθηκε αυτό το παιδάκι να κάνει αυτή τη δουλειά; Ποιος το έστειλε;
Ντράπηκα που δεν αντέδρασα και ζητώ συγγνώμη γι αυτό. Αλλά θλίβομαι για τους υπεύθυνους που μπολιάζουν με μίσος την ψυχή παιδιών για κατηγορίες συνανθρώπων. Λυπάμαι γι αυτούς που έστειλαν ένα παιδάκι να «κάνει τη δουλειά». Τι άνθρωποι είναι αυτοί;;;;; ¨έχουν σχέση με την αγάπη της Πίστης μας;
Θέλω να γράψω δυο λόγια σ αυτό το παιδάκι. «Αγόρι μου ο Θεός δεν κυνήγησε κανένα. Αντίθετα μάζεψε γύρω του όλους τους πονεμένους ακόμη κι αυτούς που τον σταύρωσαν. Τους αγαπούσε όλους. Δεν είναι δίκαιο για την ζωούλα σου, να νομίζεις ότι κάνεις έργο θεάρεστο».
Η Χριστιανική πίστη κατάντησε από εμάς μια θρησκεία και δεν είναι πλέον εκκλησία, γιατί δημιουργεί οπαδούς. Ο Χριστός μεταμόρφωσε ανθρώπους. Αυτός ήταν κι είναι ο στόχος, «το καθ ομοίωσιν».
Κι εσείς που διδάσκετε το λόγο και τα έργα του Θεού, μήπως να ζητήσετε συγγνώμη από το μικρό, να δακρύσετε και να αιτηθείτε το έλεος του Θεού, όπως όλοι μας;
Τι ψυχές δημιουργούμε; Τι ανθρώπους ετοιμάζουμε; Τι κοινωνία θεμελιώνουμε; Αν είναι αυτή του Θεού… εεεε όχι να τον χαίρεστε αυτόν το Θεό. Είναι δικό σας δημιούργημα.
Όμως δε σας επιτρέπουμε να καταστρέφετε ψυχές παιδιών, για να στρατολογείτε εσείς δικούς σας. ΟΧΙ!
Τα παιδιά είναι η ελπίδα μας κι ο Θεός τα θέλει κοντά του να γίνονται θυσία έλεος κι αγάπη προς όλους τους ανθρώπους.
Στώμεν καλώς , στώμεν μετα φόβου!
ΥΓ προς υπευθυνοανεύθυνους: Οι ναοί είναι δημιουργήματα της πίστης των ανθρώπων. Ανήκουν σε όλους μας. Είναι το κοινό μας σπίτι. Δεν είναι περιουσία κανενός! Ούτε τις πόρτες ανοιγοκλείνετε όποτε θέλετε, ούτε βήμα δίνετε όπου εσείς επιθυμείτε…. Να σέβεστε τον κόπο και τον πόνο!!

Δημήτρης Κ. Νούλας