Βιάννος: Πέθανε ο εκ των τελευταίων επιζώντων του Ολοκαυτώματος, Γιάννης Συγγελάκης

Ο εκ των τελευταίων επιζώντων του Ολοκαυτώματος  στη Βιάννο στις 14 Σεπτεμβρίου 1943, ο Γιάννης Συγγελάκης, πέθανε την εβδομάδα που πέρασε, έχοντας αφιερώσει την ζωή του στην διεκδίκηση των πολεμικών αποζημιώσεων από την Γερμανία.

Ο Γιάννης Συγγελάκης γεννήθηκε στις 15/1/1936 και ήταν μόλις 7 ετών, όταν οι Γερμανοί σκότωσαν τον πατέρα του και τέσσερα ακόμη μέλη της οικογένειάς του και κατόπιν έβαλαν φωτιά στο χωριό! Τα γεγονότα εκείνα σημάδεψαν τη ζωή του, με αποτέλεσμα ο Γιάννης Συγγελάκης, καθηγητής στο επάγγελμα να αφιερωθεί στον αγώνα για να τεκμηριωθούν με τρόπο αδιάψευστο οι ωμότητες των Γερμανών κατακτητών, και να αναδειχτεί διεθνώς το Ολοκαύτωμα της Βιάννου, καθώς και όλα τα ολοκαυτώματα της χώρας. Στόχος του αγώνα του ήταν να αποδοθεί δικαιοσύνη, καθώς τα εγκλήματα πολέμου δεν παραγράφονται διεθνώς.

Ο διεθνής τύπος κατέγραψε πολλές φορές τις συγκλονιστικές του μαρτυρίες. Τον αποχαιρέτησαν πολλοί απλοί άνθρωποι, αλλά και πολλοί επώνυμοι, ενώ η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Αρκαλοχωρίου, Καστελίου και Βιάννου κ. Ανδρέα.

Δάσκαλος και Καθηγητής

Ο Γιάννης Συγγελάκης στην ζωή του απέκτησε επτά πτυχία και είχε καταφέρει να έχει τον σεβασμό της τοπικής κοινωνίας, στην οποία είχε καταξιωθεί και με το έργο του και την παρουσία του.
Ξεκίνησε την επαγγελματική του διαδρομή ως δάσκαλος στο Δημοτικό Σχολείο του Πατσίδερου και στη συνέχεια διορίσθηκε στα Δαμάνια Μονοφατσίου, ένα χωριό με πρόσφυγες από τη Σελεύκεια της Μικράς Ασίας.
Υπηρέτησε ως δάσκαλος στα Δημοτικά Σχολεία της Αμφιάλης Κερατσινίου και των Σεπολίων και μετατάχθηκε στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, υπηρετώντας ως Καθηγητής και Λυκειάρχης στο 30ο Λύκειο της Κυψέλης, ως Προϊστάμενος του Γραφείου Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στο Ίλιον και στη συνέχεια στην Αθήνα, και, τέλος, ως Προϊστάμενος της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά.
Συνταξιοδοτήθηκε το 2000 και έλαβε τον σημαντικό τίτλο του Επίτιμου Προϊσταμένου Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Αλλά, κυρίως, κέρδισε την αναγνώριση, την αγάπη και το σεβασμό της εκπαιδευτικής κοινότητας, των συναδέλφων του δασκάλων και καθηγητών, των θεσμικών συνδικαλιστικών τους οργάνων, των τοπικών κοινωνιών.